manipülatiflerin bıraktığı hasarlar

yaklaşık yedi yıl maruz kaldığım, kişiliğimde ve benlik algımda çok sonradan farkına vardığım derin yaralar açan hasarlardır.
kendinizi ikinci, üçüncü belki yüzüncü plana atmanıza ve bir süre sonra karşınızdaki insana biat eden bir robota dönüştüğünüzü süreç içinde fark edemeyecek kadar körleşmenize yol açar.
kendinizden belki milyonlarca parça koparır, özür diler, hayatınızı manipülatif kişinin tatminine adarsınız. kendinizi görmezden gelmeye, suçlamaya ve sürekli alttan alan pozisyona çekmeye o denli alışırsınız ki bir süre sonra karşınızdaki kişi tamamen tasmanızı eline dolamış olur.

salt sevgi, aşk mıdır bu körlüğün kaynağı yoksa kendimize olan sevgisizliğimiz midir? bunları bilmiyorum.
tek hatırladığım bu kabustan uyandığımda kendimi senelerce işgal edilerek bütün gücü sömürülmüş bir toprak parçası gibi bulmamdı.
ben bir daha böyle bir tecrübe kolay kolay yaşayacağımı sanmıyorum. dilerim hiç kimse de yaşamaz.
eğer bu yazıyı görüp kendi hayatınızla ufacık da olsa bir benzerlik yakaladıysanız hayatınızdaki manipülatifleri gözden geçirin. çünkü hayatımızın merkezinden kendimizi kovarak tutunamayacağımız kadar kısa ömrümüz.

kararlarınızda hep başkalarının gölgeleri olur, fark edemezsiniz. devamlı ben yanlış yapıyorum şu an doğrusu bu olmalı diye kendinizi yargılar ve kısıtlarsınız. aldığınız her kararda ilk onay ve tercih hakkı sizde değil manipülatif kişinin içinizdeki sesindedir. bir süre sonra tek başına karar verememeye en ufak meseleyi bile sormaya başlarsınız. zayıf, etkisiz, değersiz hissettikçe uzantısı olduğunuz kişiye daha muhtaç hale gelirsiniz. en kötüsü de içindeyken fark etmeniz çok zordur.