mavi saçlı kız

mavi saçlı kız:
hayatının baharında lösemiye yakalanan bir genç kızın öyküsü...kitap kurgu değil ve günlük şeklinde yazılmış.kitabın etkisinde kalabilirsiniz.fakat okumanızı şiddetle tavsiye ederim.yaşadığımız hayatın ne denli kıymetli olduğunu ve her günün bizim için bir armağan olduğunu tekrar hatırlamamıza vesile oluyor.
etkilendiğim bir cümle:"yeni hayatında en az buradaki kadar mutlu olman dileğiyle."

daha ergenlik çağında lösemiden hayatını kaybeden burçak çerezcioğlu’nun günlüklerinden ve sondaki aile ve arkadaşlarının notlarından oluşan kitap. ölmeden kısa bir süre önce (birkaç aydı sanırım) mucizevi bir şekilde büyük oranda iyileşiyor ve akabinde uzayan saçlarını hep istediği mavi rengine boyatıyor ve kitap ismini buradan alıyor. o kadar dünya klasikleri, modern dönemin büyük büyük yazarları bilmem ne okudum ama beni bu kitap kadar etkileyeni olmadı. kitabın sonunda kızın öldüğünü bile bile hep bir umutla okuyorsunuz. en acı kısmı da hastalık bir anda tekrar nüksedince yazmayı bırakması ve bugün normal havadan sudan bahsederken yarın olmaması.

16 yaşında kanser nedeniyle hayatını kaybeden burçak çerezcioğlu adlı yazarın biyografik kitabıdır.
kitabın linkini bırakacağım.




buradan

eğer kanserin ne olduğunu yaşayarak gördüyseniz daha bir hüzünlü, hüzünlü olduğu kadar da neşeli gelen kitaptır.

okuduğum zaman demiştim ki "kanser hastası bir insan nasıl bu kadar neşeli, nasıl bu kadar pozitif olabilir?" pek çok okurun "okuduktan sonra uzun bir süre kendime gelemedim" yorumları çok ilginç gelmişti. çünkü burçak günlüğüne en ufak acısını bile yazmamış. neden yazmadı bilemiyorum, belki öleceğini hissetti ve geride bıraktığı defterin gözyaşı içeren bir şey olmasını istemedi. fakat sizi temin ederim, kitapta en ufak üzücü detay yok. sanki burçak hiç kanser hastası değil gibi, sanki o kısacık ömrünün hiçbir anı hastane odasında geçmemiş gibi... günlüğüne çektiği ağrıları yazmamış. kemoterapinin ne kadar can yakıcı bir şey olduğunu, yazmamış. tüm sağlık çalışanlarının, ailesinin, tıbbın bir umut kurtulur diye onu cayır cayır yanan ateşler içine attığını, o ateşin kanserli hücreleri yakarken sağlıklı hücrelerini de yaktığını yazmamış.

lisenin başında resim öğretmenim önermiş, her derste okuyup okumadığımı sormuştu. okuyacak gücü ancak üniversiteye girince bulmuştum kendimde. ve inanın bana yazılanların pozitifliği şoka sokmuştu beni. kanseri bilmesem, grip gibi bir şey sanırdım.

kısacık bir hayattan çıkan kocaman bir kitap. özellikle hastalığı bir şekilde yakınlarında yaşamış birinin rahatça okuyabilmesi çok güç. aldığımız her nefesin değerini bilmemiz için bir hatırlama niteliğinde.

hepimiz gibi bir genç kızmış kitabın yazarı burçak, o yıllarda genç kız olan her yaşıtım gibi, kaset ve kitap alıyor, radyodan şarkı istiyor, günlük tutuyor, mektup yazıyor, askılı bluz ve etek altına postal giyince acayip havalı olduğunu düşünüyor, bileklerine deriler ve boncuklar doluyor, kulaklarına birden fazla delik deldiriyor, kısa saç kullanmaya da cesaret ediyor, rock müzik dinliyor ve barlar sokağında gezinip yaştan dolayı alınmadığı barların önünde kaldırımda oturup arkadaşlarıyla sohbet ediyor. çok tanıdık, çok içimizden biri, genç kız olmanın o büyülü, potansiyel dolu dünyası, müziğin ve hayallerin zenginleştirdiği bir iç evren...

ne kadar tanıdık olduğunu keşfettikçe daha çok üzüldük biz bizim nesil olarak okurken. üniversite ve iş güç sonrası memlekete dönen birkaç lise arkadaşı olarak hala görüşürüz, kimimiz dövmeli, kimi rastalı artık, bara girebilmeyi bırak arkadaşımızın barı var, ama o geçici hint kınası dövmelerin, saçla başla yaz tatili için oynamanın, kaldırımlarda sahillerde oturmanın tadı bambaşkaymış, gençliğin potansiyeli çok farklı. burçak o potansiyel ile göçmüş, bunu şimdiden görerek düşününce kitap çok daha etkileyici geliyor artık, o yıllarda da "tıpkı bizim gibiymiş" diye okurduk.

çok içten günlüklerdir, güzel kitaptır. günümüz gençleri belki biz kadar içlenmez okusa, onlar için fazla durağan hikayelerdir burçak'ın yaşadıkları belki, hoşlantılar, küçük asilikler, hayaller, alışkanlıklar... biz burçak gibiydik ve onu çok sevmiştik. arkasında kalanlar anısını ne güzel yaşatmış zaten. ne mutlu ona.

askeriye'de gece santral görevlisi olup can sıkıntısından kendimi kitaba vurduğum bir dönemdi. o zaman tanışmıştım nedense hiç unutamadığım, bende derin izler bırakan burçak çerezcioğlu ile.

kitap lösemi hastalığına yakalanan 15 yaşında yani daha çocuk denecek yaşta olan burçak çerezcioğlu'nun günlüklerinden oluşur. kitabın her adımında haberin alınışı, burçak çerezcioğlu'nun korku ve merakla karışık ölüm haberine tepkisi, dayanılmaz ağrılar, endişeli aile, amerikaya gidiş ve melek oluşuna tanık oluruz.

"sabah uyandığında hala hastaysan mutluyum, çünkü eğer hastaysan yaşıyorsun demektir"

hiçbir çocuğun taşımaması gereken bir yük taşıdı burçak..
hayat dolu pırıl pırıl bir kızdı.. ilk levis501 ini alışı, saçlarını maviye boyayışı.. hüzün yüklü bir kitap.