memur çocuğu mahcubiyeti

lojmanda büyüdük. hiç düşmedi yüzümüzden o mahcup ifade, hiç silinmedi duruşumuzdan o sıkılgan, özgüvensiz silüet.
yüzümüze şıçsalar gülerek kouşuruz hasmımızla.
en büyük korkumuz devletle sorunlu olmak. aman vergimizi ödeyelim, seçimde sandığa gitmemek olmaz. ceza yazarlar. o yüzden yaşımız gelince evlenir, ilk hastalıkta da ölürüz. sitemsiz.
sahi nasılız, ben mi? evet ben ruhi bey...

(bkz: ezilen ebeveynlerin çocuklarının mahcubiyeti)

memur çocuğu deyince aklıma, makyajlı oğuzhan koç dışında bir şey gelmiyor. kusura bakmayın. hiçbir mahcubiyetini de görmedik. allah tepesinden baksın.

bir mahcubiyet.