misafirliğe gidilen evdeki çocuğu sevme mecburiyeti

özellikle bayram günlerinde yaşanan olay.

zerre sevmediğimiz akrabalarımızın facebook’ta “bayram şekeri” adıyla paylaştığı yeğenlerdir bunlar. allah affetsin, bakarsın çocuk huysuz ve şımarık şeyin teki, zerre kadar da sevimli değil. yine de itici misafirlerin yanında çocuğa şöyle sahtesinden bir gülücük atarak, “maşallah, çok tatlıymış” diye ayıp olmaması için geçiştirmek zorunda kalırız.

ama işte anne baba yüreği ya. çocuğunuz gulyabaniye bile benzese, yine de “yakışıklı oğlum”, “güzel kızım” diye görüyorsunuz ister istemez. her ebeveynin çocuğu kendine güzel.

her çocuk tatlıdır ve her çocuk sevgi ile büyütülmelidir.

hiç hissetmediğim zorunluluk.

çocukları sevmem. canavar değilim. başlarına bir kötülük gelsin falan istemiyorum, haksızlığa uğradıklarında, şiddet gördüklerinde falan deliriyorum ama yanımda yöremde görmek yahut duymak da istemiyorum. bütün eş dost akraba çevresi de bunu bildiği için, gördüğümde ilgilenmeyeceğimi de bilirler ve beklentiye girmezler.

mecburiyet demeyelim de dereyi geçene kadar mekanın sahiplerine dayı demek diyelim.

dereyi geçme: misafirlik süresi
mekanın sahibi dayı: ev sahibinin çocuğu

oldu bitti çocuk sevmem ama misafirliğe gittiğimde birkaç tebessüm edip merhaba derim misafir çocuğuna. bu nabız yoklama hareketidir. çocuk yaramaz, düz duvara tırmanan kendini beğenmiş p*ç kurusu veya çok bilmiş küçük nebahat teyze ise bu güzel jeste ona göre karşılık verir. misafirlikte kalma süresini bu çocuklar belirler zaten. kim işkence odasında, bağırış çağırışın olduğu, gürültülü ortamda ne kadar kalabilir ki?

dikkat çekmek için her türlü hareketi yapabilecek potansiyeli olan bu iki ayaklı insandan çıkma canlılar sizi misafirlikte rezil edebilir. olmadık zamanda çok bilmiş bilmiş konuşabilir, açığınızı yakalayabilir, bunu size koz olarak kullanabilir, anne ve babanın kendi arasında konuştukları akraba dedikodularını size anlatabilir, telefonuzla oyun oynamak isteyebilir, eşyalarınızı karıştırabilir, oyuncak fırlatabilir. öyle bir durumda köşeye çekilip dayak atılmaz (!) tatlı tatlı uyarılır. ah ne güzel şey çocuk olmak. allahın tatlı mahlukları...

seni sevdi abisi/ablası ondan öyle yapıyor, oyun oynamak istiyor o.
aaa tüh hiç böyle yapmazdı.
turgayberk yapma annecim!
luna lila ecrin prensesim çekme ablanın saçını!

öyle bir mecburiyetiniz yok, kaldı ki çocuklar, saf enerji sahibi olan varlıklar olduğundan, sizin onları sevmediğinizi hissederler ve zaten kendilerini zordan severmiş gibi yapan/mecburen sevimlilik yapan kişilere pek yüz vermezler. çocuklar, tüm kalbini onlara açacak kadar sevgi dolu insanların* ise kucağından inmezler.*

öyle zannedilen durum.
hiç bir anne, biri bebemi sevsin modunda değil. hele bu zamanda, herkes herkesten işkilleniyor.

ben misafirlikte, yolda, kafede nerede bir çocuk bulsam yapışıyorum. hele ifadesi olan, sıcak bir çocuksa. bayılıyorum onunla bakışmaya , ona gülümsemeye, onunla konuşmaya. sonra da muhabbet daha da ilerliyor. seviyorum ve annesine geri veriyorum.

benimki kucak seviciliği. öyle, alayım, eve götüreyim modunda değilim.ben istediğim kadar seveyim, sonra bakması gerekene vereyim.

severim agu bugu yaparım ama peluşlarımı paylaşmam. hele de ‘ablası getir oynasın biraz giderken bırakırız’ diyen ebeveynleri de hiç sevmem. benim peluşlarım senin çocuğunun salyasına bulanmak zorunda mı efenim? ben onları gözümden sakınıyorum be.

misafirliğe gitmem. gidersem de pek sevmem.

hepsi aşırı şımartılmış oluyor.
bırak sevmeyi uyuz bile oluyorum.
allahın gerzeği kendini prens veya prenses sanıyor.

otur lan yerine! kes şamatayı, uslu uslu otur desen annesinin babasının gözleri fal taşı gibi açılacak. o yüzden ilgilenmemek ve çicuklu eve gitmemek en iyisi.