modern insanın zihnindeki cehalet engizisyonu

kimsenin kurtuluş şansının olmadığı, karşısına çıkan insanın ruhen ya da bedenen ölümü kabullenmek zorunda kaldığı saçma sapan kurgusal bir mahkemedir.

kendine modern demekten hoşlanan ve bu sıfatı her kullandığında koltukları kabaran, kendinden geçen, başa göklere eren insan yaşadığı, deneyimlediği, gördüğü, duyduğu, okuduğu her şeye rağmen cehaletinden ödün vermemek konusunda müthiş bir inatçılık göstermektedir.

bu cehalet öyle muhteşem bir şeydir ki karşısında durmak mümkün değildir. aslında bu haliyle durduğu yerde dursa kimseye bir zararı olmayacaktır belki. ama cehalet sabit kalan bir şey olmamakla birlikte bulaşıcıdır da.

cahil olmayan insanları da kendine benzetmek için çaba harcayan cahil insanlar bununla da yetinmezler. suçlamaya, yargılamaya, ayıplamaya da oldukça meraklıdırlar.

buraya kadar bile bir dereceye kadar hoş görülebilir ama elbette bu kadarla da kalmaz. kendileri gibi olmayan insanları mahkum edip cezalandırmak için de önü alınamaz bir iştah duyarlar. onlarla tartışırken size saldırmak için o kadar saçma gerekçeler bulurlar, kendilerini savunmak zorunda kaldıklarında o kadar aptalca bahanelere sığınırlar ki karşılarında galip gelmek, haklı duruma çıkmak asla mümkün olmaz. ve sonunda mutlaka zihinlerindeki engizisyon tarafından cezalandırılmak zorunda kalırsınız ki en kötü ceza onlara benzemeye başlamaktır.

hiçbir ortaçağ karanlığı cahil insan zihninden daha beter değildir.