bir deyim.

efsaneye göre, nuh’un torunları, gökyüzüne tırmanmak için birçok kattan meydana gelen ve son katı tapınak olarak düzenlenen bir kule yapmışlar. gökyüzünü hâkimiyeti altına almak isteyen insanın kendisini beğenmişlik ve nefsine güvenini simgeleyen bu kule hakkında, tevrat ve incil ile yunan mitolojisinde de değişik varyantlar vardır.

babil kulesi yapılırken allahu tealâ, kendisini şirk koşmak üzere yapılan bu binada çalışanların dillerini değiştirmiş (insanlığın dağılması) ve hiç kimse diğerinin dilini anlamaz olmuş. onun için kimsenin birbirini anlamadığı konuşmalara “muhavere-i tebabüliye (babillilerin konuşmaları)” denilir ve bu söz eskiden beri, halk arasında bir deyim olarak kullanılır. her kafadan bir sesin çıktığı, kalabalık bir mekânda, meclis adabını çiğneyerek, ikişer kişinin birbiriyle lafladığı ve seslerin bir uğultuya dönüştüğü durumlar, tam da muhavere-i tebabüliye sayılır.

(bu deyimin hikayesini, iskender pala’nın iki dirhem bir çekirdek eserini açarak yazdım.)
devamını gör...

bu başlığa tanım girmek için olabilirsiniz.

zaten üye iseniz giriş yapabilirsiniz.

normal sözlük'ü kullanarak 3. parti dahil tarayıcı çerezlerinin kullanımına izin vermektesiniz. Daha detaylı bilgi için çerez ve gizlilik politikamıza bakabilirsiniz.

online yazar listesini görmek için lütfen giriş yapın.
zaman tüneli köftehor rehberi portakal normal radyo kütüphane kulüpler renk modu online yazarlar puan tablosu yönetim kadrosu istatistikler iletişim