müpteladır gemiler benim denizlerime

nurullah genç kaleminden bir şiir.


müzmin bir ka­ran­lık­ta yi­ne vi­rân­dır özüm
kün­hü­nü bir gü­neşte bulduğu ân­dır özüm

gezginim; nice bin yıl sahralarda yürüdüm
gurbetinde baharı arayan candır özüm

müptelâdır gemiler benim denizlerime
bilmem ki hangi derde yine dermandır özüm

esmeli rüzgâr bir gün ufka baktığım yerden
ebedi her sevdaya inen fermandır özüm

renklerini yakarsa bir gün ebemkuşağı
gam çeken yüreklerde ağlayan kandır özüm

işaret parmağımdan süzülür toprağa su
devleri mahkûm eden ulu hâkândır özüm

işaret parmağımdan süzülür toprağa su
devleri mahkûm eden ulu hâkândır özüm

kuşlar mı getiriyor ayrılığı öteden
kalbini bir rüyada her gün yakandır özüm

aynalar hiç görmedi ben kimim, bendeki kim
ateş yaksa ne olur; tende nihândır özüm

geçmişim en vefasız köprüsünden hayatın
ölümü dâre çeken kutlu beyândır özüm

nihâyetinde meftûn oluyor aşka ölüm
yönümü anlayamaz, bilmez ne yandır özüm

ismini burçlarına yazmışım düşlerimin
özün gülzârım olmaz ise, ziyândır özüm

vakti gelmiştir feda etmenin yıldızları
tanyerinde gülümser, gökte âyândır özüm

tükendi hâtıralar dergâhında kıvılcım
külünü her yangına köle sayandır özüm

nasıl düşer bir gülün çehresine âh ü zâr
duy ki, bütün sesleri sende duyandır özüm

iklim seni soruyor yemyeşil bahçelerden
mevsim yazdı şi'rini sana; divândır özüm