mutsuz olmanın getirdiği huzur

bu sıralar hissettiğim bir şey bu. mutluysan bunu elinde tutabilmek icin uğraşıp kaygı duyarsin veya mutlu olabilmek icin cabalarsin fakat mutsuzsan ve mutsuzlugun kollarına birakirsan kendini iste o zaman huzuru bulursun. bu her an gerçekleşen bir olay değildir aslında. arada sırada gelen garip bir hissiyat kendisi. şuna benzetiyorum bu olayı, diyelim ki bir koşu yarişindasin ve herkes kazanabilmek icin yarisiyor ve sen bacagini sakatlayip yere dustugunde de devam etmeye çalışıyorsun. kazanirsan da baska yarışlara girmeye devam ediyorsun fakat o an sakatlandiginda kendini yere birakip; gökyüzünü seyretsen, sorgulasan "neden bu kulvarda yarisiyorum, kimin icin yarisiyorum, bunu ben istiyor muyum ?" diye. kisacasi pes etsen ve bu basarisizligin getirdigi "zaten çoktan kaybettim" demenin getirdigi huzura kavussan her sey daha guzel olacakmış gibi geliyor. demek istedigim bazen insan mutsuz oldugunda kendini salmali, mutlu olmak icin cabalamamali bence. küçük bir serüvenin yine küçük bir mola istasyonunda soluklanmak lazım. mutsuzluğa da ihtiyacımız var; biraz soyutlanip sorgulamaya, hedefleri ve beklentileri bir kenara koymaya... mutlu olmak da beraberinde kaygi getirir aslinda basta da dedigim gibi. ya kaybedersem kaygısını getirir. daha fazlasını alabilecek miyim de bunun kardeşidir.

bu hayata mutlu olmaya gelmediğini kabullenmenin huzurudur aslında. evet acı, evet çok hüzünlü ama mutsuzluğum burada, tam yanıbaşımda. benimle uyuyor, benimle uyanıyor ama yüzümde hep bir tebessüm. çünkü acı da olsa kabullendim.

hiçbir duygu sonsuza kadar sürecek kadar ölümsüz değildir. mutluluğun bittiği yerde mutsuzluk, mutsuzluğun bittiği yerde mutluluk, umudun bittiği yerde umutsuzluk, sevginin bittiği yerde sevgisizlik, sevincin bittiği yerde hüzün, dostluğun bittiği yerde yalnızlık, yalnızlığın bittiği yerde hüzün, hayatın bittiği yerde ölüm, ölümün bittiği yerde hayat bekler bize kucak açmak için ve hangisi olursa olsun huzuru bulur insan.

mutluluk bizi hak etmiyor.

nirvana'nın frances farmer için yazılmış şarkısında da dediği gibi: ı miss the comfort in being sad.

buradan

bundan daha kötü ne olabilir düşüncesi ile gelen içsel huzur.

mutsuz olacağıma hiç mutlu olmam daha iyi * seviyesini tavsiye ederim.

başa gelmesinin verdiği korkunun başa geldikten sonra yerini rahatlamaya vermesindendir.