nargile

dumandan keyif alınan. midemi bulandıran kullanan klasikleşmiş gömlek pantolonlu abilerin büyüsünü çözmeye çalıştığım bir dönem

herkesin nargilesini hazırlarken birkaç kez içine çeken elemanın ciğerinin canına okuduğunu düşündüğüm sigaradan daha zararlı aromalı tüttürme aracı.

sigaraya hayır diyen bünyemin bağımlısı olduğu, son ciğer çökertici.

dumanın suda arınarak ciğerlere çekildiği esşiz lezzetteki aromalardan oluşan bir bağımlılık.

kavunlusu en sevdiğim. anasonlu olcak ama. :)

nargilenin anavatanında büyümüş dedesi 74 yıl her gün tömbeki nargile içmiş, tek başına olduğunda günde 2, arkadaşı geldiğinde 3'e çıkaran biri olarak söylüyorum, nargile evde içilir. dışarıda köz getirmelerini beklersin, kötü tütün kullandıkları için köz gelene kadar tütün soğur, tekrar açmaya uğraşırsın. kömürleri mangal kömürünün biraz sıkıştırılmışıdır zaten, nargile kömürü 1 saat yanmalı ve ardından sönmemelidir, kül olana kadar yanması durmamalıdır. közü fazla oynatırsan, yakarsın çünkü, 1 saat içerisinde en fazla 4 kere külü temizlenir.

tütün olarak al-fakher kullanılması ev için idealdir, nakhlanın anasonu hariç hiçbiri uzun dayanmaz. bahreyniden ise her şartta uzak durulması gerekir, kokusu 1 gün açık bırakıldıktan sonra kaçan her tütün sahtedir. eminönünde al-fakher bulabilirsiniz. sevmeseniz bile bir çimdik elma ya da çilek tütünü koyarsanız hem nargilenin ömrü uzar, hem de diğerlerinin tadını güçlendirir.

kesinlikle evde içilmesi makbul olan zevk zımbırtısı. cafe'de çalışırken harmanlaya harmanlaya beyin tıravması yaşadığım olmuştu. ama evde kendi aldığın tütün, adam akıllı oluşturduğun közün tadıyla fenafillaha erdirir. çalışırken müşteriye kullandığımız tütünü ise köpeğime vermem.*

günümüzde kısa pantolon, burak özçivit bıyık, babet ayakkabı, dar gömlek ve tespihli abilerin, seri köz getir nidalarıyla içtikleri tütün ürünü.

falım sakızlı elma aromasını haftada en az bir kere içtiğim harikulade keyif verici tütün içeceği.

yaklaşık üç senedir içmekteyim nargileyi, içerken bütün yapmam gereken şeyleri unutup arınıyor gibi hissediyorum. biraz daha abartayım, sanki ruhum temizleniyor.* sigaranın kokusundan oldukça nefret eden birisiyim, hatta yanımda sigara içenin dumanı bana doğru geliyorsa uyarırım, o derece sevmem. ama nargile çok güzel bir nimet gerçekten. dumanı çekmek, dumanı üfürmek. içmeyen bilemez hakikaten. hele suyunu fokurdatması var ya, anlayamazsın gerçekten eğer hiç içmediyseniz.

sigaranın size vermediği duman zevkini verir fakat sigara gibi sağa sola taşıyamazsınız bu mereti. kolay da değildir hazırlaması zahmet verir, bekletir fakat uzun vadelidir, tükeni vermez sigara gibi bir iki fırtta. yalnız da gitmez, en samimi dostu çaydır.

değil içmek, içen birini izlemek bile son derece rahatsız edicidir.

2020 netflix yapımı musul filminde savaş ortasında kalan askerlerin bomba ile takas ettiği içecek.

bütün meyvelerden yapma tütünü vardır. ve pek güzel koku yayar etrafa.

kendisinin malum gömlekli püsküllü ayakkabılı tipler yüzünden sicili bozuktur.
altın suyuna da batırılsa o sicili şu an için temize çekmesi imkansız görünmektedir.
çünkü evvelinde o tiplerin piyasadan çekilmeleri gerekmektedir.

aynı zamanda necip mahfuz'un kitap kapağını süsleyen içecektir.

kanserden tehlikeli bir şey olduğu söylenir ama kanserden tehlikeli bir şey varsa o da keyifsiz bit yaşam sürmektir. coşkusunu yitiren insan kanserden öteye geçmiştir, yaşarken ölmüştür.

ingilizcesi hookah'tır. bu yüzden sağda solda huqqa, hooka, shisha gibi mekanlar görürseniz bilin ki orada muhtemelen nargile vardır.

hayatım boyunca ağzına bir dal sigara sürmemiş ben, bu nargileyi seviyorum kardeşim.
benim nargile ile tanışmam ise istanbul’da her köşe başında nargile kafeler açılıp, bmw anahtarı, tesbih ve malkoç bıyığı üçlüsü donanımlı çakma kardeşler kafelere doluşmadan öncesiydi. o zaman nargile denince akla çorlulu ali paşa medresesi, tophane ve birazda galata köprüsünün altında ki mekanlar gelirdi. üniversite öğrencileri daha çok tophane’yi tercih ederdi.
hele hele çorlulunun kendine has müşterisi, havası ve kuralları vardı. mekana daha çok kapalı çarşı esnafları, istanbul üniversitesinden öğretim görevlileri, cağaloğlu’nda valilikten vs mülkiye çalışanları müdavimdi. eski tahta sandalyelerde boş bulduğun yere oturur arkadaşınla yüksek olmayacak şekilde muhabbetini ederken yanına kerli ferli bir iş adamı veya ünlü bir sima oturur kimse kimseye karışmaz nargilesini, kuşburnu veya oraletini içer sonra da kalkar giderdi. bu arada mekanda adisyon veya her hangi bir hesap takip sistemi yoktu. çıkışta ne içtin yedin ise sen söylersin onun parasını ödersid. pandemiden önce gittiğimde de 20 yıl öncesinin bu adetlerini devam ettiriyorlardı.
ancak artık yazarların yazdığı gibi nargileyi artık sadece evde haftada bir kere cumartesi akşamı yakıyorum. elma, anason, üzüm, yaban mersini&böğürtlen derken 20 sene sonunda tütün olarak pişmiş şeftali de karar kıldım. hem hafif hem keyifli.

tütününe çok erotik isimlerin verildiği duman...örnek aşk alevi, ejderhanın nefesi,mavi aşk vb gibi...

bağımlısıyım. bunu üzülerek söylüyorum ama bırakmak gibi bir niyetim de yok. 6 tane nargile takımım var evde.

boş hissettiren, anlam veremediğim bir duman üretme şeysi
gerçekten çok boş geliyor. belki de sigaranın ciğerimde bıraktığı izi sevdiğimden nargile boş geliyordur bilemiyorum.

sigaranın en itici akrabasıdır.

denildiğinde aklıma ilk nargile içtiğimiz yıllarda, nargile gelir gelmez masadan kalkana kadar mütemadiyen selfie, video çekip durduğumuz yıllar gelir. bir de tipimizi görseniz.. sigaraya kıyasla en azından bir lezzeti olduğu için, sigara kadar çok yakmadığı için keyifli bir eylemdir nargile içmek.

muhafazakar eğlencesi

kuruyan yengelerin biricik sevgilisi.