nasıl unutacağımızı bilmediğimiz insanlar

nasıl unutacağımızı bilmediğimiz, yoklukları yaşlandıran insanlardır.


ölerek veya ölmeyerek, bir şekilde çıkmışlardır hayatlarımızdan, unutma klavuzu bırakmadan, nasıl yaşanır bilmeyiz, öyle nasıl yaşanır bilmeden unutmak isteriz, bir gün gerçekten unutmaktan korkarak.

ölse yine iyi. öldü, artık çaresi yok ölüm dışında kavuşmanın der, oturursun.

ölmeden veda ettiğin veya veda etmek zorunda olduğunu bildiğin bir insan varsa büyük sıkıntı oluyor.
istemsizce hatırlıyorsun bazen. drive gibi ikinci depolama alanına atamıyor, hep bellekte tutuyorsun.
unutmak istemeyebiliyorsun. inatçısındır. o insana gönülden bağlısındır. bu en kötüsü. sen istemedikçe düzelemiyorsun. düzelmek istemek için de çok yol katetmen gerekiyor. bazen şehir, ülke dâhi değiştiriyorsun da aklında o insan kalıyor. öldüremiyorsun bir türlü içinde onu. inat ediyorsun.
kendi kendine çocukluk edip ayak diretiyorsun.
kendi hafıza kafesine kapatıyorsun o insanı. eziyet ediyorsun.
ama nasıl unutacağını bir türlü bilemiyorsun işte. çok garip. insan nasıl bilerek ve isteyerek her şeyi yapabiliyor da, unutmayı yapamıyor?
hatta unutmaktan, o denli sevdiği insanı aşmaktan korkuyor insan.
"seni öldü varsayıyorum" diyor en sonunda canına tak edip, yine dönüp sabahına hatırlıyor.

"kâğıt kalem çıkarıp seni hatırlamamak mümkün mü diye yazmaya başlıyorum." diyor cahit zarifoğlu cümleleriyle.
"seni hatırlamamak mümkün mü diye yazmaya devam ettim." diyor insan kendi kendine ve kendi çıkmazını yaratıyor.

sana zarar verdiğini bile bile hayatında, zihninde, hafızanda tutmak istiyorsun o insanı. bizzat hayatında olan birini de unutmaya çalışabilirsin mesela. kendine saygından ötürü o kişinin hayatında olmaması gerektiğini bilirsin de, elinden gelmez. nasıl unutulur bilemezsin.
hayata devam etmek, o kişi olmaksızın, gün içerisinde aklına gelmeksizin yaşamak zor gelir. çok takılırsın. unutacağım dedikçe unutulmaz kılar bu onu.
başkalarını onunla karşılaştırmak onu unutulmaz kılar.

sâhi, insan nasıl unutabilir? bir yol yordamı var mıdır bunun? hayatımızın ondan öncesini hatırlamadığımız insanları nasıl unutabiliriz ki?

unutmak insanoğlunun en aceleci olduğu şeylerden biridir. bir an önce o insandan sıyrılmak isteriz. aynı zamanda korkarız da. unutmaktan korkarız. bu korku bizim unutmamıza engel olabilir.
önce unutacağımızı kabul etmeliyiz. yavaşça, zamanla.
zaman kendi kendine parçalanan hatıraları yavaşça boşluğa sürükleyecektir.
aceleye gerek yok. bir kabullenişe ihtiyaç var.
unutmaktan korkmayın, unutacağız, kabulleneceğiz ve yerine daha güzeli gelecek.

unutmak istemek de ne demek, niye unutalım ki? silmek istediklerimiz olabilir bunun da çözümü kendi içinde zaten. silinmek için elinden geleni yapıyordur bizim uğraşmamıza gerek yok, ona kolay gelsin.

he eğer üstünü çizmek istediklerimiz varsa, bak o apayrı bir kategori. orada biraz hınç var, öfke var sanki. o zaman ne yapıyoruz elimizdeki yımışak 8b kalemi bırakıp güzel bir tornavida alıyoruz ve acımadan ve hatta gözlerinin içine baka baka son model kımıjı porchesini boydan boya çiziyoruz. ohhhh!

bana göre bir yanılgı. bilmekten ziyade unutmak isteyip istemediğini tartmalı. bizler (en azından çoğumuz) kendine bile açık olamayan varlıklarız. kanmayı ve kandırılmayı severiz.

alayına zaman mefhumu yeter.

bir de bir insanı nasıl unutacağını belli kalıplar içinde bilemezsin, zaman geçer yokluk hissedersin sonra da o yoklukla nasıl başedeceğini öğrenirsin.

herkesin usulü farklı olabilir, kimisi yenisine bakar kimisi içkiye vurur, kimisi de farklı meşgalelerle meşgul olur. ama hepsi zamanla olur.

yani hepsi zaman içinde, hepsi zamana ait.

görmeyeli 8 ay 14 gün 6 saat geçti. unutmak çok zor olacak. fotoğrafları silmek belki bir çözüm ama anılar silinmedikten sonra geçici bir çözüm. neyse hastalığım zaten her şeyi silecek aklımdan. o güne kadar uzaktan da olsa sevmeye devam..