ne yaşadım lan ben denilen anlar

çok sonra fark edilen anlardır. o an hallediliyor ama sonra bakınca olum ben bunu nasıl atlattım diye düşündürtür.

hemşire 70 yaşındaki hastaya vermesi gereken iğneyi bana yapmıştı. felç kalmıştım. rabe şükürler olsun bir başhekim halletti sorunumu. ahmak yanlış ilaç vermiş.

bir üstteki entryi okuduktan sonra yaşadığım andır, bu hikayenin üzerine ancak ''şu an ahiretten entry giriyorum'' diyen biri beni etkileyebilir. o nasıl bir şey öyle ya?

insanın sınırlarını kesfettiğini, gordugunu, kendisiyle tanıştığı andır.

bir ben var, benden iceru falan deyip yasadigini idrak etmeye calisir.

dün gece ne yaşadım lan ben!?
uyuyacaktım ben ya saat 12ye doğru neden böyle oldu ki dedim bir süre ama sonra uykum geldi ve uyudum.
halen aynı benim oh be! değişmedi kalbim zihnim bir yerim de acımıyor.
iyiyim iyi.
şunu dinliyorum bir yandan. birazdan kahvaltı yapacağım. evet bu saatte kahvaltı. belki biraz daha geciktirebilirim. iştahımı kapatan hususlar var.

bir gün arkadaşlarla o bilardocu senin bu kahve benim dolaşırken bizim her zamanki mekâna gitmeye karar verdik. merdivenlerle iniliyordu 1 kat. en önde ben inerken arkama dönüp arkadaşlara bir şey söylemeye niyetlendim.

"hey!"
"şşt!"
"dikkat!"
falan diye bunlar bir ağızdan bana bir şey anlatmaya çalışırken önüme dönmemle alnımın çatısına bir şeyin "küüt" diye çarpması bir oldu. aşağıda tadilat varmış. 2 tane işçi, ellerine artık beşe on kalas mı neyse onu almışlar, koca bir kütükle merdivene doğru dönmüşler. ben de kafayı çevirince alnım bu koca ve kalın tahtayla tanışmış.

neyi öğrendim orada, biliyor musunuz? yeşilçam filmlerinde araba çarpınca kör olan aktörlerle dalga geçmemek gerektiğini. şiddetli çarpmada görme yeteneği gerçekten tamamen gidiyormuş. şükür ki benimki 2 saniye kadar sürdü. tamamen gitti görüntü ve yavaşça yeniden yerine geldi. bana da o kazadan geriye, alnımda birkaç gün boyunca şov yapan küçük bir şişlik ve bunca yıl sonra aklıma geldikçe "ulan ya kör kalsaydım! ucuz atlatmışım" düşüncesi kaldı.