noel temalı filmler

noel temalı filmlerin yer alacağı başlık.
az çok demeyelim 3 - 5 link atalım, sevaptır.

evde tek başına.

evde tek başına serisi.

(bkz: it’s a wonderful life)

kutup ekspresi

izlemeyecegim ılıgımsı filmler.

(bkz: santa with muscles)
(bkz: the polar express)

bi de kardan adama dönüşen bir adamı konu alan film vardı.

1999 çıkışlı a christmas carol adlı bir tv filmi var. başrolünde patrick stewart bulunuyor. bu adda birçok film var ama benim en çok bu ilgimi çekti. çok özel bir yapım olduğuyla ilgili şeyler okudum ve ne zamandır izleme listemde ama hala izle(ye)medim. zaten bu sene doğru dürüst film izlemedim. uzak ara en az film izlediğim sene oldu 2024 hatta, çocukluğumdan itibaren. noel'de de özel olarak izlemem zira benim için bir anlam ifade eden bir şey değil noel. yılbaşı da aynı şekilde umurumda olmayan bir şey.

seneye bir zaman izlerim belki.

annemin sigarayı parmaklarının arasında alıp elleri titreyerek sinir krizi edalarında içme hareketi fiks olarak hafızamdadır. peder aldatmış yine biriyle, dayım bizde, anneannem bizde (hakem olarak), yengem de bizde. annem dayımı, babama uyarı çekmesi için çağırmış. buna karşın ikisi balkonda kahkahalar eşliğinde içiyor. dayımın da metresi var zaten. babamla dayım içtikçe sürekli beni çağırıp saçmalıyorlar. "kuş ötüyor mu yeğenim" diyor dayım. anlamını bildiğim için utanıyorum ben odama gidiyorum geri. o muhabbeti sevmiyorum. yaş 12-13 falan.

bu sahneyi belki 200 kez yaşadım ben o zamanlarda.

anneannem, teship çekip uyuklarken çok ayrı bir boyutta olurdu. kafası hafif sallanır, o şekilde sonsuza kadar durabilir gibime gelirdi. annem, babamla dayımın muhabbetinden haz almadığı için, yengemle beraber bu uyuyan kadına, babamın aldatışını onuncu kez anlatırdı. yengem de kendi aldatılışını anlatırdı. bunların hepsini --küfürler de dahil-- hafızaya işlerdim ben tabii. "haluk mutfak!" demezdi bizimkiler. ortada konuşulurdu meseleler. arada gidip el kol yaparlardı uyuyan anneanneme. anneannem uyanıp, "allah büyük" diye iç geçirip geri uyurdu sallanarak.

balkon rakı ekibi yine beni görüp, "kız arkadaşın var mı" derdi mesela bu kez. "aslanım benim çalış çalış aferin" diye geri yollarlardı. ben o ara, anneannemin uyurken hala tespih tanelerini hareket ettirebildiğini gözlemleyip şaşırırdım mesela. elindeki büyük tespih hep ilerlerdi. bunun gibi çocukça tespitler yapardım. yengemle annem birbirlerine ağlamaklı konuşurdu sürekli.

işte şu ortamda noel sabahı ev dizayn eden mutlu ailelere aşırı özendim.
o filmleri çok ayrı şekilde sevmemin nedeni çocukluktur. bizde neden şu güzel ortam yok derdim içimden. cosby ailesini bile bu nedenle sevmişimdir. oralardaki çocuklar kurallara tabi yaşardı. biz random ilerlerdik evde.

bana anca gelen geçen "kalkıyo mu lan" dedi. nasıl olmamı bekliyorlardı benim, anlamadım. sonradan neden sürekli disipline gitmeme kızdılar, anlamadım. okulda yuvarlanıp kızların eteğinin altından donlarına bakardık. neşeli bir şakaydı bence, dokunmazdık kimseye çünkü. bakmaktan zarar gelmez gibi bir felsefem vardı o dönem. bu nedenle okula çağrılmıştı bizimkiler. sonra fena tokat yemiştim. don bir özlemdir mazimde ve geleceğimde. (bkz: öncemde de sonramda da şimdilerim senin olsun)

sonunda istedikleri oldu. kalktı lan işte kalktı!

hayatımı bitirdiler. daha da inmiyor, kalkış o kalkış. hep ailemin yanlış yetiştirmesi yüzünden. ne güzel müftü olmayı hayal ederdim o senelerde. müftü olacaktım, maneviyat aşılayacaktım gençlere. bir organın esiri olduk yumuşacık puding gibi çok lezzetli. geleceğimi çaldı ailem (güzel oldu gerçi).

kendini izlettiren bir yapıya sahipti.

işin garibi ise eskiden bu filmler bayram tatillerinde tvlerde verildi. özellikle kanal d isimli kanalda olurdu. kurban bayramına denk gelirdi genelde, hani kışa geldiği vakitler *.

som dönemler biraz karanlılk temalı olanları yapılıyor. birazda aksiyon olursa izleniyor. temiz yüzlü noel baba yerine jhon wick temalı noel babalar geldi. anime olan yapımları severim. sondaki klaus baya hoşuma gitmişti.