normal sözlük'ün aslında yalnızların mekanı olması

kendi adınıza konuşun ben gayet çiftim.

asosyal eziklerin yeri sanıyordum

yalnızlar rıhtımı mıymış?

biz çocuk ve ergenken radyolar çok rağbet görürdü. doksanlar ve iki binlerin ilk yılları işte. hatta kaybedenler kulübü filmi de doksanlarda ünlü olmuş bir radyo programı ve o programın sunucuları hakkındaydı. programın ünlü olması ve filminin bile çekilmesi, dinleyicileri programa katabilmesi ile alakalıdır aslında. normal sözlük dahil tüm sosyal medya platformlarının bu kadar kullanıcı toplayabilmesinin nedeni de budur.

bizler, tarihin en iyi olanaklarına sahip insanlarıyız ama bir o kadar da kamusal canlılıktan uzak yalnızlarız.

yıllar geçiyor, teknoloji gelişiyor, hayatımız ve kültürümüz de... eskiden sadece adı duyulmayan bir radyo dinleyicisi artık aktif bir sosyal medya kullanıcısı olabiliyor. hesabı olan platformda radyo programı da yapabiliyor. ama insanların yalnızlığına, özellikle kalabalıklar içindeki yalnızlığına henüz çare bulamadık. belki de çözmemiz gereken ilk problem budur, zira insan doğada tek başına yaşayan bir canlı değildir.

gözler yosun tutmuş ve bir ben değilim perişan.

katilmadigim onerme.

cook sosyalim, asssiri... hatta suan kahve icerek sabahattin ali'nin genclik fotografini oksuyorum. evet.

yalnızlık mı karşımda 4 gündür kaldırılıp tarafımdan mutfağa götürülmeyi bekleyen içi 2 gündür açıkta kalan rakıyla dolu bardağımla dertleştik dedi bana sana ne oldu. ne hale döndün neleri kaçırdın nelerden mahrum kaldın biliyorum ama kalkıp kendime son bir söyleyemiyorum. burasıda yalnızların mekanıysa en ön sıradan ben biletimi alırım en son 2 gün önce kardeşim aramış telefonumu kalkıp o b.ktan psikiyatrik ilaçları içip 15 saat kendime gelemeyeceğim şimdi...

gidip bu teşhisi bütün arkadaşlara anlatacağım.

her yer olsa da kezban, tırrek.
yatamam evde yatak döşek
çıktım dışarı, açtım trap
kafam şimdi fişek fişek.

ey! ey! hadi bakalım
gucci gang, gucci gang nası' yapalım?
mekânın sahibi geri geldi
bebeleri pistten alalım, alalım.

bana kalırsa daha çok bir şanzelize cafe gibi olan mekansal.bir erkek yazara beş erkek yazarın düştüğü ,mevcut kadın yazarların ise devamlı pohpohlandığı ve ilgi gördüğü bir yer.bir nevi gerçek hayat simülasyonu. gecelerini daha çok seviyorum ama daha dingin ve güzel ,adeta bir sabahçı kahvesi.

burada çoklu kişilik bozukluğundan muzdarip yazarlar vardı ya. onlar da mı yalnızdı anasını? gayet yalnızsızız olm.