öğretmen olmak

off işte can damarım.
beleşçiliktir yan gelip yatmak ama sürekli ağlamaktır part time çalışıp full time çalışandan fazla para kazanmak girmediğin derslerden ek ders adı altında para almak, okullar açılırken harcırah almaktır kısaca her memuriyet gibi devlet, millet sırtına yük olmaktır.
(başlık canlandıkça daha söylenecek her şeyi söyleyeceğim)

ekleme: işini düzgün yapanları genellediğim için özür dilerim her mesleğin içinde iyiler ve kötüler vardır.

çoğu kişinin hayali olup türkiye şartlarında gerçekleştirmekten vazgeçtiği meslek

diploması alındığında olunduğu sanılan fakat öğretmeyi seven ve öğretme kabiliyeti olan insanların sahip olduğudur. herkesin harcı olduğunu düşünmüyorum, bir çok öğretmenim oldu ama kaçı öğretmeyi bildi?
adı üzerinde öğret-men öğreten kişi değil mi aslında, değil işte .. neys

onlarca, yüzlerce, binlerce çocuk sahibi olmak.

devlete sırtımı dayadım artık bir şey yapmama gerek yok diyenlerle dolu meslek

(bkz: #6535) girdisindeki methiyelerin devamını beklediğimiz, galiba olumlu tarafı ve istisnası pek olmayan beleşçilik(?)


edit: bir bil(mey)en adlı şahsın karalamaları silinmiş sanırım.

her öğretmenin, öğretmenlik yeteneğine sahip olamamasından dolayı, kanımca en önemli mesleklerden olmasına rağmen ülkemizde değer göremeyen meslektir öğretmenlik. düşünsenize geleceğe yön veren üstün nitelikte ve bilgi seviyesinde olması gereken kişiler iken günümüzde çok da önemsenmeyen, ilkokulda okumayı öğretmekle, ortaokulda adı her yıl değişen lise sınavlarına hazırlamakla, lisede yine adı her yıl değişen üniversite sınavlarında çıkabilecek tipte soruları ezberletmeyle geçer meslek hayatları. okul, öğrencileri, çocukları hayata hazırlaması beklenen bir kurumken, açık zihinlerin içine çimento dolduran eğitim sistemleri yüzünden boş bir bina haline gelmiştir. maalesef durum içler acısıdır.

ne gariptir ki, bu kitabı, öğretmenliğimin ilk senesinde çalıştığım kurum hediye etmişti, öğretmenler günü'nde… garip olan yan şu, bu kurum biraz tutucu, öğretmenlerine özgürlük alanı tanımayan, öğretmenlerinin "kendi" olmasına izin vermeyen, üstü kapalı şekilde "müfredatı anlat çık, başka bir şeye burnunu sokma! tübitak için icat çıkar, ama biza iş-icat çıkarma!" öğüdü veren bir kurumdu. bu kalıba girmekte çok zorlandım ve en sonunda da o kalıba sığamadım. kitap ise tam tersini anlatıyor, bir öğretmenin kendi olması gerektiğini, varoluşu ile bu mesleği icra etmesi gerektiğini anlatıyor. neyse ki, ben doğru öğüdü dinleyeceğim. ve sanırım felsefeci olmak bunu gerektiriyor.

şimdi size, kitap üzerine aldığım bazı notları derleyeyim. böylece kitabın ana fikri ortaya çıkar. hem öğrenciler hem öğretmenler için özeleştiri vakti:

- öğrenci, yalnız pasif alımlayıcı olmamalı, aldığını uygulamalı. bilgi birikimi eğitim için yeterli değildir. davranış değişikliği gözlenmelidir. felsefe de salt teorik bir alan değildir. öğrencide fark yaratabilen bir alandır. iyi bir felsefe öğrencisi yalnızca felsefe tarihi ezberlemez. araştırır, tartışır, yorumlar, dener ve yazar.
- her öğretmen, eğitime dair çerçeveleri (diğer bir deyişle paradigmaları) öğrenmeli ve kendini konumlandırmalıdır. bunun için de eğitim felsefesi hakkında okumalı ve çalışmalıdır.
- iyi bir öğretmen, hayatını planlamalı, sınıf düzeyine göre konu anlatımını planlamalı ve gerekiyorsa güncellemeli, kendini geliştirme isteği ve özsaygısını muhafaza etmelidir.
- öğrenciye güven! öğrenci eksik, çömez, bilmeyen, senin bilgine muhtaç, zayıf kişi ya da karakter olarak değil; deneyim kazanması gereken ama potansiyele sahip kişi olarak görülmeli. her branş, öğrencinin aklına güvenmeli ve derslerinde sokratik yöntem'i kullanmalıdır.
- öğretmen, rölatif alanlar da olduğunu kabul etmeli, sınıfta özgür düşünce ortamı yaratmalıdır.
- öğretmen, sürekli kendini sorgulamalı, varoluşsal, bilgisel, eylemsel ve sanatsal açılardan tutarlı bir bütünlük yaratıp bunu korumaya çalışmalıdır.
- öğretmen kendi branşındaki gelişmeleri takip etmeli, sınıf yönetimi ve öğrenciye yaklaşımında da sezgisel – duygusal değil bilimsel bir bakış ile davranışlarını belirlemelidir.
- işinizi severek yaparsanız, öğretmenlik yapmaz, öğretmen olursunuz! pek çok meslek sevmeden de yapılır. maksat geçimi sağlamaktır, maddi kazançtır. ama öğretmenlik sevmeden sürdürülebilecek bir meslek değildir.
- okulda, sınıfta zeminde bir eşitlik sağlayıp, bunun üzerine adaleti inşa etmek gerekir.
- özne ile nesne arasında ilgi olmazsa bilgi doğmaz. bunun gibi sen-ben arasında ilgi doğmazsa öğretmen – öğrenci ilişkisi ve "biz" kavramı doğmaz.
- yaptığımız iş sadece malumat aktarmak değildir. "iyi yetişmiş birkaç öğrenci ile gelecek nesil değişmez." diye düşünüyorsanız, yanılıyorsunuz! bir kişinin, çevresinde, ailesinde, arkadaşlarında, kendi öğrencilerinde ne kadar büyük bir kitleye hitap edebileceğini bilemeyiz.
- felsefi düşüncenin özelliklerini anlatmak yetmez. her konu ile ve mesleğimiz ile bu özellikleri kesiştirmenin bir yolunu bulmak gereklidir.

sınıf öğretmenliği öğrencisiyim ve aslında çok gerginim çünkü bence öğretmen kendi ruhunu iyileştirmeden bir başkasını iyi edemez ( yani herkes için böyle) bu yüzden aslında çok geriliyorum. ya iyi bir öğretmen olamazsam, ya çocukların ruhlarına dokunamazsam, ya onları gerçekten mutlu bireyler yapamazsam diye istemsiz kaygılarım var. ancak bir yandan da onların senden etkilendiğini görmek de bir o kadar keyifli . iyi ki öğretmen adayıyım.

ülkemizde layıkıyla yapılmayan meslek. öyle insanlar öğretmen sıfatıyla kitapların papağanlığını yapıyor ki mesleğe ve mesleği icra edenlere duyulan saygı azaldı.

böyle önemli mesleği kötüye kullananlar yüzünden eğitimin durumu belli. bir öğretmen her şeyi değiştirebilir aslında farkında değiller. para kazanmak kafasıyla yapılırsa bu meslek vay halimize, öğrenciyi görerek eğitim öğretim hariç farklı açılardan da çocuğa bir şey katılır ise dunya değişir.

başka bir öğretmenden devaraldığım vasat ötesi sınıfıma her ders, eksiklerini telafi edip yeni şeyler öğretmek için istikrarla enerjik bir şekilde girebilmektir. bazen içsel sinir krizi geçirip öğrencilere hiç yansıtmadan gülümseyerek bir daha deneyebilmektir.

günümüzde kalitesi düşen bir başka meslektir. her yere üniversite açtılar artık 300 puan alan öğretmen oluyor memlekette. lisedeyken hatırlıyorum çoğu hoca derse bile gelmiyordu. bir tane coğrafyacı kadın vardı derste kendine masaj yaptırıyordu. bazıları kitaba bakarak ders anlatıyordu. şimdi nasıl bilmiyorum ben 2015 te lisede mezun olurken böyleydi. evet.

bir tur da öğretmen olacağım evet 4 sene sonra galiba.
olsun onu da olalım be abi.

ikinci üniversitem şu an.
ilk sınavdan bölüm birincisi olmam, hem de bunca işin arasında benim iyi olduğumun değil, öğrencilerin çöp olduğunun göstergesi.

bazen öyle can alıcı anlar oluyor ki bu iş çekilmez dediğin an seni on kat şevkle işine döndürüyor. bu gibi anları çok sık yaşayan bir öğretmen olarak kendimle gurur duyuyorum açıkçası. dün de böyle bir an yaşadım:

“hocam konuşabileceğim kimse yok. annemlerle zaten konuşamıyorum. çok yakın arkadaşlarım var tabi ama onlar anlamıyor. sizden başka konuşabileceğim kimse yok gibi hissettim, sizi arıyordum. “

bazı öğrencilerin ailevi problemleri var, bazılarının duygusal problemleri var, bazılarının keşfedilmemiş yetenekleri var. konuşmaya ihtiyaçları var.
dersi dinlemiyor, taşkınlık yapıyor, uyum sağlayamıyor diye hemen; gerizekalı, serseri demeyin çocuklara. başınızdan savmayın, hemen terslemeyin. o dersle alakasız dediğiniz hikayelerden bazen çok acı bazen çok tatlı hikayeler çıkıyor.

2017 31 aralık günü. kurs bitti. dışarıda öyle bir kar yağıyor cam karla kaplı. öyle dalmışım. evden çok uzaktayım. bir sürü dert. neyse bir zeynep var, 10 yaşında öyle boncuk boncuk bakıyor. fark etmiş durgun olduğumu yanıma geldi, öğretmenim nereye bakıyorsunuz dedi. karı izliyorum dedim. yıl başında ne yapacaksınız dedi. evde oturacağım dedim. aileniz burda değil yalnız sıkılmaz misiniz dedi. yutkundum. yok sıkılmam dedim. size sarılabilir miyim dedi. sarıldık. zeynep o gün öyle sarıldı ki kendi çocuğum olsa o kadar sarilirdi. demem o ki bu meslek falan değil dostlar, para pul o bu da değil, bir çocuğun kalbine girmek kadar temiz olmak gerek. doğru dürüst olmak gerek. görevini yerine getiren tüm öğretmen arkadaşlara saygıyla.

bazen çok yorucu olsa da keyiflidir, zevklidir. bazı velilerle gereksiz polemik yaşamasak aslında iyi olur lakin o da işin tuzu biberi işte. benim alanım beden eğitimi, branşımı da seviyorum. futbol olsun voleybol olsun basketbol olsun bu sene turnuvalar düzenledik. gerçekten turnuva yönetmek emek isteyen bir şey. antrenmanlar yapıyoruz müsabakalar için, ön hazırlık deyin adına. gecenin bilmem kaçına kadar sırf kazanma uğruna koşturarak çalışıyoruz lan. çok yorucu, çok meşakkatli bi yol fakat bu yolun sonunda güzel şeyler olacaksa da değer bence.

kaç gündür imanımız gevredi, kendimizden geçtik, hırpalandık gençlerle beraber ama ilk maçımızı aldık. bu çok güzel bir şey işte. bazıları beden eğitimi öğretmenlerini yatıyor olarak görür ama kazın ayağı öyle değil. deli gibi koşturuyoruz kaç gündür, şu zaman biraz rahatladık haftaya yine çalışmalar başlayacak. keşke herkesin dediği gibi olsa beden eğitimi öğretmenliği ben de isterim de olmuyor işte. öyle 3 tur koşu birkaç jimnastik hareketler falan yok biz de, yani ben de bu durum söz konusu değildir.

yani demem o ki; her mesleğin her branşın ayrı zorluğu var. bütün öğretmenlere sevgiler saygılar olsun. hakkımız ödenmez valla ha. *

bir atanayım da o zaman doldurum.

o sene bu sene.

"eğitimci olmak zor olanı yönetebilmeyi gerektirir."

bana atıf yapmadan bu ifadeyi kullanana dizimle tekme atarım. kesin bilgi.

şu yata yata maaş alıyorsunuz ve öğretmenliğin neresi zor diyen kitle gelmeden önce yazıyorum. gerçek "öğretmen" iseniz meslek gerçekten çok zor ve güzel