öğretmeninin öldüğünü öğrenmek

insanı çok üzebilen bir olaydır.

yıllar önce sosyal bilimler lisesinde öğretmenlik yaparken okula görevlendirme ile gelen benden yaşça büyük bir öğretmen arkadaşım oldu. sadık hoca. ben okula kot tişörtle gelirken o her zaman jilet gibi takım elbiselerle gelirdi. her zaman ağırbaşlı, her zaman nazik ve ne yalan söyleyeyim biraz da fazla devlet memur sıkıcılığında bir insandı.

havadan sudan sohbetler dışında pek konuşmazdık aslında ama birbirlerimizi severdik bir şekilde. bir gün okulun en üstünde bulunan ve bizim sigara odasına çevirdiğimiz kulelerden birinde sigara içerken sadık hoca geldi, sırtında bir gitar çantası. meğer yıllardır gitar ve ud çalarmış sadık hoca.

bir önyargım yerle bir olduktan sonra sohbet etmeye başladık. yine havadan sudan konuşurken birbirlerimize hayatımızla ilgili sorular sorduk ve son soru benim sadık hocanın medeni durumu ile ilgili sorum oldu. ve sadık hocanın gözleri doldu. eşini birkaç ay önce kaybettiğini söyledi. belki tanırsın dedi bana. sündüs hoca. önce çıkaramadım çünkü belki inanamazsınız ama iki tane sündüs hoca vardı tanıdığım ama onlar değildi.

ayrı ayrı öğrendiğim bilgileri bir araya getirip bir sentez sonucu mantıklı bir sonuca ulaştığım zamanlar çok azdır. bu sefer de bir süre öyle oldu. ama sonra sündüs hoca ismiyle sadık hocanın soy ismini birleştirince ilkokul birinci sınıfta öğrenmenim olan muhteşem insan çıktı karşıma.

yıllardır bu şehirde öğretmenlik yapmıştım. farklı ilçelerde çalışmış olsak da öğretmenimi gidip görebilirdim ama yapmadım bunu. öğretmenim güzel bir el yazımın olmasının, iyi matematik bilmemin ve çok kitap okumamın başlangıç noktalarından biriydi. çok şey borçlu olduğum bir isimdi.

sadık hoca dolu gözlerle uzaklara bakarken benim de gözlerim doldu. ilkokul öğretmenim dedim. sündüs hoca benim ilkokul öğretmenim. gülümsedi bana sadık hoca. omzuma pat pat vurdu. sigara yaktık birer tane. sündüs hocadan bahsettik.

öğretmenimin öldüğünü böyle öğrendim. toprağı bol olsun.

çok sevdiğim biriyse üzülürüm,ama değer vermediğim biriyse çükümden aşağı kasımpaşa der geçerim-

sıramız biraz daha yaklaştı
allah sıralı ölüm versin

her ne kadar derslerle pek alakam olmasa da şu ana kadar karşıma çıkan öğretmenlerimin birçoğunu çok sevdim. hatta garip bir şekilde sevmediğim derslerin öğretmenlerini daha çok sevdim.
matematik konusunda öğretmenlerim açısında hep çok şanslıydım mesela, sırf sevdiğim öğretmenime ayıp olmasın diye lise hayatımda sadece matematik dersine çalışmıştım.
bir sözelci olarak hayatımın geri kalan döneminde sayılarla o kadar ilgilenmek isteyeceğimi sanmasam da lisede kimseye aslında matematikten nefret ettiğimi, sadece öğretmenim sayesinde yüksek notlar aldığımı da açıklayamazdım.

öğretmenlerimin hayatta olup olmadıkları hakkında ise pek bir fikrim yok, o konuda bir tık nankör birisiyim açıkçası.
yine de umarım hayattalardır ve umarım benim gibilerin hayatlarında ufakta olsa iz bırakamaya devam ediyorlardır.

bir gün sevdiğim öğretmenlerden birisinin öldüğünü öğrenirsem nasıl hissedeceğimi tahmin bile edemiyorum.

hiçbirini çok sevmedim lise de yeni bitti birinin öldüğünü duymuştum hiç sevmezdim onu da üzüldüm yine de üzülmek için sevme şartı yok