ölen birinin arkasından iyi bilirdik deyip rahmet okumak

insanın içindeki çıkarcılığı, ikiyüzlülüğünü gösterdiği bir başka eylem.

ölen bir insanın arkasından iyi konuşulma sebebinin o insanların çok sevildiği için değil aksine yarın öbür gün ölüp gidildiğinde bizim de arkamızdan iyi konuşsunlar düşüncesiyle yapıldığına inanıyorum.

yaşarken demediğini bırakmayanlar yarın öbür gün biri ölünce "çok iyi insandı!" yalanını sıkıyor. ee! ne demişler kör ölür badem gözlü olur.

içten bir bedduanın eşlik ettiği uğurlama seremonisi.

tanımadığım bir kişinin arkasından rahmet okuyamam, "iyi bilirdik" diyemem. ölü salası verilirken, sala bitimi mutlaka allah rahmet eylesin ile biter. rahmet dilemek ne derece doğru veya yanlış bilemiyorum ama tanımadığımız biri öldüğünde yaşarken kimlerin canını yakmış, kimi dolandırmış, kimin hakkını yemiş, kimin tarlasını gasp etmiş, kime gaddarlık yapmış, kimlere fenalığı dokunmuş, kimleri taciz veya istismar etmiş, hangi çocuğun rızkını yemiş, inşaat yaparken eksik malzeme mi kullanmış, sahte balları mı piyasaya sürmüş? rahmet dilemeden önce bunları düşünmek gerek.

doğal olarak birisinin "arkasından" takınılan tutumun, o insan ve onunla ilişkiye dair bir etkisi yoktur. tutum sahibinin diğer insanlarla ilişkisi açısından anlam ifade eder. dinsel ya da kültürel gelenekler yerleşik anlayışın sergilendiği göstermelik alanlardır.

çok önemlidir bu husus arkadaşlar.
çok uzun yazardım ama üşeniyorum artık böyle şeylere.

teşekkür ediyorum eksik olmasın hiç bir kimse allaın kulu

artık iyi bilirdik demek yerine tekbir getiriyorlar son cenaze tecrübelerime göre.