ölen kişinin arkasından üzülmek

25 yıllık hayatımda hiçbir şekilde anlam veremediğim garip duygu yoğunluğu, yok ben de insanım. benim de yakınlarım öldü sevdiklerimden elbette.
aksine biraz sarkastik bir durum ama mutlu oluyorum, sonuçta ölümden sonra ki gerçek her ne ise onunla erken tanışmış oluyor.
bir daha göremeyecek olmak ise insanları üzen, işin komik tarafı bu daha anlamsız. zaten her şeyin bir sonu olduğunu biliyoruz.

bazen önünden üzülmek de gerekir.

normaldir. hz. peygamber bile üzülmüştür, biz nasıl üzülmeyelim?

evet, fıtratımız gereği bir çoğumuz ölen kişinin arkasından üzülüyor, hatta yağmur misali inleyen yaralı gönlün tercümanı gibi ağlıyor, gözyaşı döküyor...

fakat insan unutmaya uygun bir yapıda yaratıldığı için, zaman denen şey ıslak bir sünger gibi, bizim hatıra sayfalarımızın üzerine düşen izleri bir bir siliyor.
haliyle bu üzüntü ve gözyaşı zamanın akışına dayanamıyor, yavaşça gözden kaybolup gidiyor...

dünyanın en ağır yüküdür.

insanın hiç beklemediği anlarda aklına düşer anılar. onu hatırlatan şeyler beklediğiniz şeyler değildir aslında. bazen bir şarkı, bazen bir koku bazense sadece bir yemek bile hatırlatır size o kişiyi. içiniz burkulur, ona son kez sarılmak istersiniz. size söylediği sözler aklınıza gelir, gökyüzüne bakarsınız sanki oradan sizi izliyormuş gibi.
sevgi, çok gerçek. ölümün bile bitiremediği bir duygu bu. ölmeden önce çok sevin ki öldükten sonra keskeleriniz değil iyi kileriniz biriksin. inanın çok fark ediyor bu.

aklıma escape room filmini getirdi. belirli bir süre yaşam mücadelesi verdiğin bir yer. yani aslında şu hayatta yapacağımız bir sürü şey varken oyalanmak gibi bu eylemde. 'gaddar' olduğumu düşünmeyin. duygusal varlıklarız ve bunu yok saymıyorum tabi ki. zaman akıp giderken o geride kalan kişi için üzülürsün ama fazla zaman kaybetmemelisin yoksa...

neyse ben gideyim film için yorum yapayım.