ölen insanlara üzülmemek

kişisel bir tercihtir. hele doğal seleksiyon yolu ile öldülerse, zaten kendileri tercih etmiş demektir. daha kendisi kendini düşünmemiş sağken, ben niye üzüleyeyim öldüğüne?

kimin öldüğüne bağlı olarak yaşayabileceğim duygu. ben zarar görmüşsem, sevdiklerim zarar görmüşse, ülke zarar görmüşse;

"ölüsüne bir tas suyu
dökenin de avradını"

ben henüz yakın olduğum birinin ölümüne şahit olmadım, öldüğüne çok üzüldüğüm biri de pek olmadı şimdiye kadar o yüzden çok kestiremiyorum bu olay vuku bulunca nasıl bir hale bürüneceğim. sadece bazen sevdiklerimi kaybetme fikri bile burnumun direğini sızlatıyor. ama (bkz: emile zola) (bkz: nasıl ölünür) kitabında farklı sosyal çevrelerden kimselerin ölümlerini anlatımış bir nevi ve sonuç aslında kimsenin o kadar da çok üzülmediği ve gündelik hayat dertlerinin daha ağır bastığı. elbette yargılanacak pek bir tarafı yok bu durumun. her şeyden önce kendini yaşatmalı insan, doğanın kanunu bu