denizaltında ölen insanlara üzülmek

içimden gelmeyen durumdur. insanlığını kaybetmiş biri ya da zengin düşmanı değilim fakat şımarık zenginlerin dünyada on binlerce insana yardım edebilecekken fahiş fiyatlarla şımarıkça yıllar önce batmış bir gemi enkazını izlemeye gitmeleri kimse kusura bakmasın ama bana büyük şımarıklık geliyor. elbette para onların isterlerse götlerine sokarlar ama bu kalp de benim. kimse üzülmüyorum diye beni yargılayamaz. milyar dolarların da olsa salak olabiliyorsun demek ki.

(bkz: ne şehittir ne gazi bok yoluna gitti niyazi)

(bkz: denizaltı turu yerine fakir insanlara yardım edilmeli duyarı)

neden bu kadar gündem oldu belli.

insanlar olarak dram bağımlısıyız. yavaş yavaş ölmelerini hevesle bekledik.


zenginlik falan değil konu.

benim babam kucağımda öldü yahu. banane yabancı tanımadığım maceraperestler ölmüş.

geride kalanlar da paralarını yesin yaşasın.

doğaldır.

bu konuyla alakalı hırs ve öfke mesela gençliğini yaşayamamış teyzelerin ve amcaların çok normal bi x konuda sana gelip ee g*tüne rahat mı battı da yaptın / yapıcan demesiyle kardeş gibi. söylemlerin ardındaki motivasyon da aynı gibi. kendinizi pasif agresif öfkelere kaptırmayınız.