ölen kişinin telefon numarasını rehberden silmek

öyle biri var rehberimde, silmedim. unutmamak için tutuyorum yoksa unuturum, evet.

o kişiyi ikinci kez öldürmektir.

ben silmedim. hattı kapatıldı ama umrumda değil. ara ara mesaj atarım, iletilmediğini bilsem de.
arayınca açmayacak olması ya da yazınca iletilmemesi değil, silmek daha acı verici gelmişti.
sevmediğim veya ilişkimi tam kestiğim insanları silerim. baktığımda bunların hiçbiri olmamıştı. "gayette silmeyeceğim." dedim.
o zamanlar tek aklıma gelen ve tedirgin eden şey "bu hat başkası tarafından geri açılmaz değil mi?" demek olmuştu. bundan korku da duyardım "onu ararken başka ses açabilir miydi?" diye.
bu ihtimallere rağmen vazgeçmedim. "sms'ler iletilirse en fazla okur ve engeller." diye düşünmüştüm ve sonra öğrendim ki hat dayımlardan birinde kalmış yani açsa onlar açabilir sadece. bunu da umursamadım. ama o hattı kendime almak istemiştim. "dedenin hattını bana ondan bir parça hediye olarak verir misiniz, hangi dayıdaysa ne olur ikna et onu. lütfen anne, onda daha çok eşyası olduğundan eminim o yüzden..." gibisinden bir şeyler demiştim ama sonuç vermedi. "belki sonra." demişti ama çok sonra geçti...

4 oldular. rehberimden de gönlümden de silmiyorum.

ben silemedim halen, neden bilmiyorum silersem ihanet etmiş gibi olacağımı hissediyorum.

silmedim. silemem. asla arayamam ve asla arayamaz. ama o numara orada ben yaşadığım müddetçe kalacak.

hatırlamak için silmedim.