ölülerle sohbet etmek

ölü deyince soğuk olsa da bugün dünyada olmayan sevdiklerimizle yapıyoruz bunu. ilginç.

diğer yandan yapay zeka değişik noktalara gitmeye devsm ediyor. sosyal medya paylaşımları ve kişinin düşüncelerini yazdığı bütün kayıtları yapay zekaya aktararak chatbotlara aktarıyorlar. biz değil ama torunlarımızın torunları ve hatta onların da torunları bizimle konuşmanın nasıl bir şey olduğunu deneyimleyebilecek. bu bir anlamda back to future olacak. the future is exciting.

ölümden sonra bilinç, ilk kez “alt” bedenlerden biri olan astral düzleme geçiş yapar. bu noktada kişi hala dünyamıza yakındır. çoğu zaman ölenler ilk olarak evlerinin çevresinde, sevdiklerinin yakınında kalma eğilimindedir. artık fiziksel sınırlar olmadığı için, zihin özgürce hareket eder. ölüm anından sonra, her ruh en çok sevdiği kişinin yanına yönelir. başta farkında olmasa bile, uzayın derinliklerinde süzülen dalga hareketi onu bir şekilde size ulaştırır. onunla iletişim kurmanın en basit yollarından biri: bir mektup yazmaktır. bir kişi, sürekli olarak kaybettiği kişiyi düşünüyorsa, o düşünce bir mıknatıs gibi çalışır; ruhu kendine çeker. ama bu her zaman huzur verici değildir. çünkü ölen kişi, kendini hayatta ---hatta bazen hayattayken olduğundan bile daha özgür--- hissederken, geride kalanların acısını ve kederini görmek onu derinden etkiler. bu yüzden, yas bazen sadece yaşayanlara değil, ölenlere de ağır gelir. onu sevdiğinizi göstermek için gülümsemeye çalışın.

* * *

onları düşünerek, onları hatırlayarak yapıyorum. konuşturuyorum zihnimde. seslerini unutmak istemiyorum. ses unutulmamalı. bir nevi antrenman gibi. unutmamak için anıları çalıştırıyorum. arada ben de bir iki kelime ediyorum.

ara ara seslerini unutuyorum. o zaman bana bağırdıkları, sinirli oldukları anıları hatırlamaya çalışıyorum. bir yerde okumuştum insan kendisine kızılan ses tonunu unutmazmış. tavsiye ederim işe yarıyor.

neyapıyoorsuğnanlatgüzelmioralar.

her gece aynaya bakarak konuştuğum doğrudur.