ölüm fikrinin insanları çıldırtmıyor oluşu

kaçamayacağın bir şeyden korkmak, saçma.
zaten bilimsel olarak da öldüğün andan sonrası yok.
his yok, duygu yok, herhangi bir şey yok.
e bunun nesinden korkayım?

"ebediyyen cehenemde yanmaya razıyım, yeter ki ölüm sonsuz yok oluş olmasın" diyen atayistlerin sayısı az değildir.

bu korku ahiret pazarlayanların ekmeğini bayağı bayağı yağlı hale getirdi.

bizler, akıllı tasarımlı yaratılmış varlıklarız. dünyaya gelişimizin, yaşayışımızın bir nedeni var. hayvanlar gibi yaşayıp gidemeyiz. yaptığımız her işin hesabını vereceğiz. bu şekilde yaşamak insan olmanın gereğine sahip olmayı kolaylaştırır.

ölüm fikri çıldırmaktan öte bir rahatlama seansı gibi geliyor bana, dünyada işler yolunda gitmediğinde, köşeye sıkışmış hissettiğinde insan "zaten ölüp gideceğiz ne gerek var bu kadar strese sıkıntıya?" gibi düşünüp ilahi bir teslimiyet içine giriyor ve bu da yaşama adaptasyonu kolaylaştırıyor bence.

öldürülme fikri net ama.