ölümün üstesinden gelme yöntemi olarak otobiyografi

bir elias canetti yöntemidir.

birçok edebi figürün ölümsüz olmak için takıntılı bir isteği vardır. elbette kimse ölmek istemez. woody allen gibi düşünen yazarlar da vardır dünyada. bir sözlük yazarı olarak ben de woody allen ile aynı fikirdeyim:

ben ölümsüzlüğü eserlerimle elde etmek istemiyorum; ölmeyerek elde etmek istiyorum.

ben de ölmeyecek ölümsüz olmak isteyenlerdenim. ama canneti gibi eserleri ile ölümsüz olmak isteyen yazarlar da çok sayıda mevcut.

bunların arasında en bilinen yazarlardan bir tanesi elbette ki franz kafka’dır ve franz kafka benim için sadece büyük bir yazar değil, aynı zamanda bir yol gösterici, bir yaşam kaynağı, hatta bir peygamberdir. ancak kafka ölümsüzlüğe ulaşmak için kendi çevresinde sahte bir gizem yaratmış ve bunu yaparken de en yakın arkadaşı max brod’u maşa gibi kullanmıştır.

yukio mişima gibi bazı yazarlarsa ölümsüzlüğe ölerek ulaşmaya çalışmışlardır. törensel bir intiharla hatırlarda kalarak ölümsüz olmak isteyen mişima ile aynı fikirde olan birçok yazar vardır. virginina woolf da bunlardan bir diğeridir. ernest hemingway, stefan zweig, mayakovsi. hepsi görkemli intiharları ile ölümsüzlüklerini perçinlemeye çalışmıştır.

elias canetti ise daha kurnazca bir iki yöntem uygulamıştır. birinci yöntem; birçok eserini yarım bırakmak olmuştur. bunun nedeni ise eserleri yarım olduğu için yayımlanmayacak ancak ölümünden sonra bulunduğunda yayımlanıp yazarın hatırlanmasını sağlayacaktır.

bununla da yetinmez canetti. otobiyografik eserler yazarak ölümsüzlüğünü perçinlemek ister.

kurtarılmış dil, kulaktaki meşale, gözlerin oyunu otobiyografik bir üçlemedir. soylu sınıfın sonbaharı ise öyle değilmiş gibi görünse de yazarın tamamen kendini anlattığı bir deneme kitabıdır.

aynı şekilde insanın taşrası, sinek azabı ve saatin gizli yüreği de yazarın çaktırmadan ya da açık açık kendini anlattığı kitaplardır.


otobiyografi yazmak sizin ölmeyerek ölümsüz olmanızı sağlamayabilir ama yan anlam bir ölümsüzlük için iyi bir yönetimdir.