otobüse biner binmez uyuyan insan

annemdir. bir de annem horlar ama otobüste de horlar mı bilmiyorum.

yerini garantiye almayı seven insandır.

son durakta inip şoföre insan uyandırır lan ayı diyerek dayak yeme ihtimali olan sülalesi raad insandır.

katmandu'ya gitse yine uyuyamacağım yolculuktur. uyuyanların seslerine şahit olurum her defasında.

' helal olsun' denilen insanlardır.
hiçbir zaman yapamadığım bir olaydır.

sorun bende değil sizlerde

beni tanıdılar siz kaçın :)
her ortamda uyuyabilme gibi bir huyum var. evet.

bir de derin uyuyanı var bu arkadaşların.

pamukkale turizmin jumbo tekli koltuğuna kurulmuşum. sabaha kadar iyi kötü bir uyku çekmişiz. kekimizi yemiş, ben kola alayım diyerek 30ml pepsimizi kana kana içmiş, uyumuşuz. sabah olmuş. keyifler gıcır. kaptan pilot retardere nazik dokunuyor, ani direksiyon hareketleri yapmıyor, kaymak gibi yol. kendimi premium kalite bir yolculukta hissediyorum.

derken arkamdaki kızın telefon alarmı çalıyor, telefon alarmı da "abe kaynana" şeklinde bir roman müziği. lan bir çaldı, iki çaldı... bu kızda tık yok, dönüp bakıyorum, homurdanıyorum, bütün otobüs uyandık, şoförün radyosunda sabah haberlerinin sesi geliyor. çaprazımdaki kadınlara, yani tekli koltukta gitmeyen ekonomi sınıfından vatandaşlara diyorum ki "abla kıza ben dokunmayayım bir dürtün şu kızı öldü mü nooldu bu kız ya" diyerek. çünkü aklıma başka ihtimal gelmiyor, yarım saattir son ses abe kaynana dinliyoruz ama kız uyanmıyor. önce herkes bana güldü sonra teyze kızı dürterek uyandırdı. molada da bana bakıp bakıp güldüler. sanki ben uyanamadım. sanki ben suçluyum. sanki ben yarım saat abe kaynana dinlettim tüm otobüse.