oyuncak almanın bittiği yaş

bitmez. her yaşta alınır. daha bugün aldım.

merak edilmiş; bilmem ne oyuncağı ya da tablet falan değil bildiğin tahta tren.

bitmiyor.

oyuncaktan fetişe evrilmesi gereken süreç

yazık ki bizim ki gibi 'psikoseksüel takanak toplumlarında' tıkanıklıkları aşamaz ve

her yaşta oyuncak ile sonuçlanır. kalp pilinin kumandasıyla oynayan nice yatalak bunak gördü bu gözler

(bkz: dildo)

al sana yetişkin oyuncağı. bitiyor muymuş yaşı? bu arada başlığı açan yazar kendisine ne aldı inanın bilmiyorum.

yaş 28, hâlâ devam etmekte biterse editlerim.

içindeki çocuğun öldüğü yaş

valla ne yalan söyleyeyim, oyuncak mağazası gördüm mü gezmeye bayılıyorum. ara sıra da alıyorum. bu da itirafım olsun bari.

asla bitmez, ama çok daha pahalı marka ürünlere evrilir çoğunlukla. otomobil, yat, özel jet vb gibi..( tabi bütçenize bağlı oyuncaklardır genellikle. saat, telefon tablet de olabilir. kadınlarda kıyafet ayakkabı çanta vb. de olabilir.)

olmadığını düşünüyorum. biraz da kişinin zevkleriyle, ilgi alanlarıyla alakalı bence. zira yakın zamanda formula 1 lego ile anlaşarak araçların resmi marketlerini çıkaracağını duyurdu. şimdiden satışa çıkmasını bekliyorum. böyle bir şey işte. biraz ilgi ve alaka biraz da hobi.

çocuğum için aldım kendim için aldıysam namerdim der...
ama hep kendi oynar...
playstation 6

bim bir ara tanesi 75kuruşa şeffaf bir küre içinde plastik oyuncaklar satıyordu. (ekmek 1 liraydı) çıkartıp kuruyorsunuz dans ediyor, yürüyor, geziyor falan. külliyatını aldım. bazılarından ikişer tane aldım. ankara'dan ayrılınca benle beraber geldiler. buradaki ilk yılımda bana temizliğe gelen kadının 3 ve 5 yaşındaki iki bebesinin dikkatini çekti oyuncaklar. bir bölümünü onlara verdim.
ayrıca matchbox arabalarım var. halen iyi bir şey görürsem alırım. onlardan bir kısmını deprem sonrası bende kalan ailenin küçük oğluna verdim.
ta dubai'den alıp geldiğim bir salonu kaplayacak boyda tren setim vardı. onu ankara'da bir gariban kadının çocuklarına verdim. şimdi iyi bir şey arıyorum. bir öneri var ama bütçemi aşıyor. bir ay önce maallenin çocuklarına uçurtma yaptım. beraber uçurduk.
ölüm döşeğine yatmış olsam da oyuncakla oynarım.

benim icin 14'tu.

hiçbir zaman bitmez. tam tersine, oyuncaklar daha da büyür. bilgisayar ve oyunları olur, gerçek arabalar ve diğer araçlar olur, satranç takımı olur..

daha geçen gün kendime doğum günü hediyesi olarak merida bebeği aldım. yaşım 34 oldu, teşekkürler.

oyuncak almanın yaşı olmaz. bedenler büyüdükçe oyuncaklar da büyür. 30 yaşında birinin drone alması veya 50 yaşında birinin otomobil alması gibi... onlar da birer oyuncaktır en nihayetinde.

oyuncakla oynarken gideceğim yere geç kaldım.

gittiğimde ise büyük bir saygıyla karşılandım.
bir ton yoğunluğumun içinde onlara vakit ayırdığım için bana biraz da üzüldüler. teselli falan da ettiler..

onlara:
kusura bakmayın anca yetişebildim dedim yalnızca ama çokça suçlu bir yüz ifadesiyle, suçlu bir beden diliyle.
suçluydum çünkü ve suçumu da biliyordum.
ben biliyorum diye onlar da sanki biliyormuş gibi bir his yaşadım. oyuncakla geçirdiğim her saniye gözümün önünden yeniden ve yeniden geçti.
sanki o sahneyi birlikte izliyor gibiydik.
çok utandım.

bazı sahneleri hatırlayınca gülmeye de başladım. ben gülünce onlar da acıklı bir gülümseme ile karşılık verdiler bana.
"yorgun olduğu halde gülebiliyor maaşallah, hiç surat asmıyor, ne kadar pozitif bir insan. güler yüzünü bu halde bile esirgemiyor"
edalarıyla ve takdirleriyle.

karşılarında aklı başında * bir kız görüyorlardı.

işte şimdi sorgulama vaktidir,
bir kulplu bardak düşünün:
kimi ona porselen der, kimi fincan.
ikisi de doğrudur. sana yansıyan ne ise gerçekliğin odur.
kulplu bardak dile gelip de kendini göstermediği sürece, ne görüyorsan gerçeğin odur.

onlar beni yaldızlı bir fincan olarak gördü.
kulplu bir bardaktım ben.
içine de karışık çerez merez, lego parçaları falan doldurmuştum.

kendi açımdan ilkokul'un bitmesiyle sona erdi ama çocukluktan kalan oyuncaklarımı hala saklarım hele bir tane bebekliğimden kalma ayıcığım var ona gözüm gibi bakıyorum.

bitmedi...