pandeminin mutsuz insanları

kimlen konuşursam yada görürsem herkes mutsuz , hastalık gibi herkese sirayet etmiş

belirsizlik, işsizlik, korku ve endişe yüzünden mutlu olamayan insanlardır.

ne zaman biteceği, ne zaman yakalanılacağı, iki yıl geçmiş olmasına rağmen tedavisinin kesin olarak ne zaman bulunacağı belli olmayan bir hastalık ile karşı karşıyayız.

günlük rutinlerimiz değişti. sıkıldığımızda veya istediğimizde dışarı çıkıp yürüyemiyoruz bile. bir de her evden çıkışta ağzımızı ve burnumuzu bir bez ile kapatmak zorundayız. nefes almak bile zorlaşıyor çoğu zaman.

evdeyiz sürekli, normalde görülmeyen veya es geçilen sıkıntılar daha çok büyümeye, daha fazla rahatsız etmeye başlıyor. bunalıp, sıkılan herkes birbirine çatıyor. her gün televizyonlarda açıklanan hastalık ve ölüm sayıları endişemizi arttırırken, dükkanını açamayan veya kapatılan mekanlarda çalışan personeller geçim derdinden dolayı birer birer intihar etmeye başlıyor.

daha buraya yazılacak yüzlerce şey var ama daha fazla düşünüp sıkkın olan canımı daha çok sıkmak istemiyorum ve başlığı açan arkadaşa şunu soruyorum;

böyle bir ortamda nasıl mutlu olalım?