paranla rezil olmak

alışveriş mağazalarında çok görülür. bu yüzden internetten alışveriş daha iyi.

zenginlerin favori olayıdır. birde sonra kızarlar.

yeteri kadar parası olmayanların yaşadığı bir durum. bizim gibilerin hemen hemen her yerde karşılaştığı bir durum, bak zenginlere var mı öyle dertleri.

türkiyede ne yaparsan yap olamadığın şeyi para vererek yaptığın bir eylem.

demet akalının giyim tarzı buna çok uyuyor bence. hepsi ateş pahası kıyafetler lakin bakıldığında beğenilecek bir tarafı yok. buradan

eğer boyunuz (erkek) ortalamanın üstündeyse şehirlerarası otobüs kullanmak örnek verilebilir.

az önce valorant oynarken yaşadığım durum. aylık 100 küsür lira verdiğim internet, 300 ping'in altından inmeyince alt+f4 çektim çıktım oyundan. hem en pahalıya interneti alıyoruz, hem de bunun üstüne en rezalet hizmeti alıyoruz. pfff. evet.

alışveriş merkezlerinde sık sık yaşanan durumdur. uzun uzun sıralar, kalabalık kafeler, etiketlere baka baka umutsuzluğa kapılmak... tabi koronasız günlerde kaldı neyse ki.

valelerle sürekli yaşadığım hadise.

kulağa kötü gelen hiç sevmediğim bir tabirdir. verdiğiniz parayı hak etmediğini düşünüyorsanız vermeyin, verdiğiniz paranın karşılığını alamıyorsanız bunun için haklarınızı kullanın.

yeteri kadar paranız varsa hiçbiyerde rezil olmazsınız.

playstation 5 almak istediğinizde başınıza gelecek durum. paranız olsa da alamazsınız stok sorunu var.

ben öyle bir şey görmedim.
çünkü param yok.*

yırtıktır o kağıt para, ya da kırış kırıştır, uzatırken fark edersin, rezil olursun pasaklığından ötürü, başka bir rezil olma türü aklıma gelmiyor günümüzde.

parayla sadece zengin olursun, sana katacağı tek sıfat bu, insanı rezillikten, perşianlıktan kurtaracak şey para değil doğru tercihlerdir.

arkadaşlarla ergenlik dönemi sırf kızlara hava olsun diye devasa bir gondola binmiştik. bilet parası 15 lira filandı. cebimizde nadiren paramız olurdu. en nihayetinde ağlayarak inmiştik. aklıma geldikçe utanıyorum.

en nefret ettiğim “benim param var.” terbiyesizliğinin ifade ediliş şeklidir.insanlar paraya sahip olmayı nedense çok özel bir şey sanıyor bu devirde.

önemli olan insanlıktır.cebinizdeki deste/ ler değil.

insanlar yaptıklarıyla hatırlanır, yaptıkları ile minnete ya da nefrete maruz kalır parasıyla değil.
kimsenin mezar taşının başında beklerken parasını konuşmuyorsunuz, insanlığına hatır - gönül koyuyorsunuz.


iyi insan olmak lazım gerisi laf salatası

bir sonradan görme hobisidir.

vallaha bugün yaşadım bunu. buraya her sabah ekmek geliyor 40 tane falan . anca 15 kişi yemek yiyor..geri kalan ekmekler noluyor bilmiyorum. güya bayat olarak satılıyor. kilo ile iş arkadaşlarıma. dedimki bende alayım kilosu kaç tl işe iki katını vereyim köpekler için. bir yıldır sıra gelecek sıraylaymis.

bu seferde millet ekmekleri evine götürüyor tavuklarina evine ailesine . yetkililer alıyor gidiyor.
bende hiç öğle yemeği yemiyorum burda. midem kaldırmaz zaten.

her sabah iki üç ekmek sipariş ediyorum fırıncı iş arkadaşim var.
bugün odamdan ekmekleri aldım bir yetkili ile karşılaştım. bana diyor ki. o ekmekler nerden geldi. şu getirdi dedim. nerde getirdi ben görmedim diyor.

sen dedim beni hırsız mi çıkarmaya çalışıyorsun.
hayır o mutfaktan gider her gün ekmek alırım kimse de bir şey diyemez bana dedim.
ben bunları da paramla aldım. her gün alıyorum.
ya diyor yanlış anladın. ya dün de birisi dedi dedim
ima ediyor. ekmek yetmiyormuş. herkes kendisi gibi sanıyor milleti.

bak bak. ya öğle yemeği hakkım ekmeği almıyorum.
paramla alıyorum rezil oluyorum.

millet sabah kahvaltı yapıyor ekmek beleş. ben iş yerinde kahvaltı yapmıyorum evde yapıyorum.
öğle yemeği beleş akşam ekmeği beleş.

sonra sid sinirli ters biri bla bla.
yemin ediyorum hani benle ugrasacaklar yine ama şeytan diyor hepsini şikayet et. kimse bir tane ekmek alamasın. ama tek benle değil işte arkadaşlarımla uğraşıyorlar çok.

pala bıyık herkese gitmez öyle. sizi vezir de edebilir rezil de.