playboy takılıp hiç sevilmemiş erkek

özünde başta ebeveynleri olmak üzere özellikle karşı cinslerinden şefkat ve sevgi görme beklentisi içerisindedirler ki doğaldır da. bunu aciz bir durum gibi algılayıp karşıt tepki geliştirirler, tırnaklarını çıkarıp biri onlara yara vermeden kendileri saldırıya geçerler. kimseyle aynı olmama çabasına girip marjinal olcam diye saygısızlığı hak bilirler. en iyisini en doğrusunu kendilerinin bildiğini zannederler. sadece saldırırlar. güçlü görünmek için duygularını yansıtmamaya çalışırlar. o daldan o dala konarken amaca giden yolda her şeyi mübah görüp aslında gerçek sevgiyi ararlar. içim rahat ki hayatıma böyle bir erkek girmedi içim rahat ki böyle biriyle karşılaşırsam fark edip vınlarım. gönül bu tabii koşulsuz kabul falan okey deeeee yorar. bunlar kimseyi sevemez sevgi görmemiş birinden sevgi beklemek deveye hendek atlatmaktan daha zor.
dipnot: kuyruk acım falan yok sözlükte de kadın yazarlara laf soktuğunu ve bunu başarınca kendini havalı zanneden bazı küstah yazarların etkisiyle içimdekileri dökmek istedim oh be terapi gibi geldi

looser erkek.
sahsen kac kere sevildim hatirlamiyorum bir playboy olarak
hep sevildim nedense. fena tutuldum. hep ayar oldum kendime.
bir o kadar da nefret ettiler benden ama su onlenemez karizmam onlenemiyor iste. adi ustunde

koskoca ömürde insan kaç kere gerçekten sevilir ki? bu soruyu da buraya bomba gibi bırakıyorum. ne yaparsanız yapın o bombayla. bir kere de olsa,
herkes bu hissi tatmalı.