postacı

kapıyı iki kere çaldığı söylenen meslek grubu. tabanvay tabir edilen araçlarıyla posta dağıtan arkadaşlarımızı motor ve son dönemlerde scooterlarla görebilmek mümkündür. bir sürü şeyin elektronikleşmesi ile zarf dağıtımı yükleri azalmıştır.

(bkz: postacı kapıyı iki kere çalar)

joseph roulin, arles'ta, van gogh'un hafif hafif aklını yitirmeye başlamasından itibaren ona bir anlamda sahip çıkmış bir posta memuruydu. yıllarca vincent’ın biricik sırdaşı, en büyük destekçisi kardeşi theo'nun mektuplarını taşımış onun hem sadık dostu hem de içki arkadaşı olmuştu... kulağını kestiğinde onu kanlar içinde evine getiren de oydu.

"geçen hafta postacının bir değil iki portresini yaptım. ellerin ve başın gerçek boyutlarda olduğu, belden yukarı portreler. adamcağız para kabul etmediği için, benimle yiyip içerek daha fazlaya mal oldu bana. üstüne bir de rochefort’un lambasını verdim. ancak, çok iyi poz verdiğini ve pek yakında yeni doğan çocuğunun resmini yapmayı umduğumu düşünürsen ufak, önemsiz bir sıkıntı bu." ağustos başı, 1888, arles, fransa

"roulin’in sesinde garip bir saflık ve dokunaklı bir nitelik var; kulağımda hem tatlı ve hüzünlü bir ninni, hem de fransız devrimi trompetlerinin çok uzaktan gelen bir yankısı gibi çınladı. oysa kendisi hüzünlü değildi." 23 ocak 1889

müebbet muhabbet'in muhteşem şarkısı.. bir türlü bulamıyordum waybackmachine sağolsun alkislarlayasiyorum'dan edindim yükledim youtube'a..

(bkz: karl malone)