pozitif biri gibi kendini kandırmak

talihsizlikler serüveni tadında yaşanan hayat akışında "aslında her şey normal, abartacak bir şey yok" gibi düşüncelerle kendini telkin edip kendine umut aşıladığın bir süreçte ansızın motivasyonelliğin mideni bulandırdığını hissedip karanlığa geri dönmek ve ipi tavana asmaktır.
bir karga istediği kadar ben güvercinim desin karga kargadır.

(bkz: ne yapayım tabiatım böyle)

valla bir hafta yaptım kafam mis gibi oldu. siz de yapın şiştiğinizde.

(bkz: pozitif yazıyoruz kampanyası)

gerçekçiyken ve yalanlardan haz etmezken bunu kendine yapmak bile zor.
teselliyle benzerlik içine girer ama onu da pek beceremiyorum zaten. bu gereksiz ve boş sözlerden haz etmediğimden. teselli anlayışımda sözler son çaredir veya sadece sözlerle sınırlıysam elimden geleni yaparım o kadar.
ve insanın içten içe gerçeği bildiği hâlde kendini dâhi kandırma gereksinimine girmesi en saçmaladığı an'dır bence. kendini kandırabiliyorken inanmış gibi de yapabiliyor musun bari?
bu durumu onaylamıyorum. gereksiz polyannacılığa gelemiyorum ben. istersem polyanna yanımda "kötü kalpli cadı" kalır ama istemiyorum. o yüzden cadı benim. kendimde has çirkin cadıyken teselliyi gerek görmüşsem güzel ve sevimli oluyorum ve elma uzatmıyorum. o bilindik, ben peçete veya omuz uzatıyorum. (:

kandırıyoruz evet ama iyi geliyor bu da bir gerçek

oooo efsane kandırırım. kafamda olayları, duyguları tersine çevirmede bir markayım:))

kısa vadede işe yarayan ama uzun vadede duygularını bastırmaya yol açıp insanı daha da zor durumlara düşüren bir durum. şimdi toplumda genel olarak böyle bir yaygın bakış açısı var: "olumlu düşün, her şey olumlu olsun.", "her şey yolunda." gibi telkinlerle geçmişteki acılardan kaçılabileceği, hatta her şeyin daha pozitif olacağına inanılıyor. itiraf etmeliyim ki ben de hayatımın belli zamanlarında böyle şeylere inandım ama bu, insanın duygularını bastırmasından ve o duyguların fırsatını ilk bulduğu anda gün yüzüne çıkıp insanın hayatını mahvetmekten başka bir işe yaramıyor.

hayatını pozitif yöne doğru götürmek isteyenlerin yapması gereken ilk şey: duygularıyla yüzleşmek, onları kabul etmek ve sonrasında kendini sakinleştirip harekete geçmektir.

duygularla yüzleşmek, acı veriyor ama iyileşmeye giden yol da maalesef buradan geçiyor. mesela, topluluk karşısında konuşacak biri olduğunu düşünelim, kalbi yerinden çıkacakmış gibi atıyor. bu kişinin kendisine "bunda korkacak ne var yahu çık konuş ve gel, sen yaparsın." demesi hiçbir işe yaramaz çünkü korku, endişe vs gibi duygularını bastırmaya yönelik bir telkin bu ama "evet korkuyorum, evet endişeliyim, evet insanların karşısında saçmalamak istemiyorum ama mükemmel olmak zorunda değilim, hatta saçmalayabilirim, ben insanım, her şey istediğim gibi gitmese bile elimden geleni yapmam yeterli." demesi daha motive edici olacaktır çünkü öncelikle duygularıyla yüzleşti ve sonrasında, mükemmel olmak zorunda olmadığını kendine hatırlatarak kendini sakinleştirebildi.

bunu hayatınızdaki çeşitli durumlara uyarlayabilirsiniz. yani formül şu: önce duygularınla yüzleş, sonra kendini sakinleştir, her türlü ihtimalin söz konusu olabileceğini ama senin onlarla baş edebileceğini, baş edemediğin durumlar olursa da bunun dünyanın sonu olmadığını kendine hatırlat ve sonra da harekete geç!

bugün izinliyim...saat 8:30,yaklaşık 24 saatim daha var...2 saat denize girsem, 22 saat içsem....offff süper....

gamlı baykuş gibi gezip kötü enerji yapmaktan iyidir.