kendini kandırmak

her insanın zaman zaman yaptığı duygusal bağışıklık sağlayan olay. hepimiz olduğumuzu sandığımız kişilerden çok uzağız bence, en azından ben öyleyim.

insan tabiatı gereği inanmaya meğillidir. aslında belki de kabdırılmayı istiyoruz. ihtiyacımız var buna.

kabullenemediğim şeyler için genelde hep yaşadığım durum.

böyle böyle yaşıyoruz

bazen mutlu olabilmek için yaşamak için yapılandır

kendini kandırmak kendini motive etmektir. kimseye zararı yoktur.

iyiyim diye kamdırıyorum evet. ve farkında olduğum halde kanmışım. *

algıcılık ile trollcülük ile en fazla insanları kandırırsın ama o yaptığın kötülüklerden dolayı kendi vicdanını asla kandıramazsın.

insanın yüzleşmekten çekindiği çoğu şey için çeşitli bahanelerle kendini avutmasıdır. bazen kış güneşi gibi mutlu edebilir ama üşütüp hasta olunabilir o yüzden fazla kaptırmamak gerekir. yüzleşmek kolay olmayabilir ama insan canı yanmadan da büyüyemiyor maalesef. gerçekleri kabullenip sıktığımız yumruklarımızı serbest bırakabilirsek o zaman hayat bize her daim umudun kabuklarının arasında inci gibi gizlediği yeni bir şansı gösterebilir.

bazen iyidir desem bile kendimi kandırmış olurum. ben çok fazla hata yapmış bir insanım herkes gibi. ama bunlardan pişmanlık duymak yerine, kendimi kandırıp hatalarımı derine atıyorum. eminim, bir gün ortaya çıkacak her şey ama son dakikaya kadar kandırıyorum kendimi. bu aslında başkalarını da kandırmak oluyor. sen sen değilsin (reklam değildir (:) ki çevrendeki de seni sen olarak bilsin. berbat bir döngü.

anlamsızlık çemberi içerisinde dönüp dururken sınıra yaklaştığım anlarda farkettiğimdir. içerisinde dururken bir şekilde devam eden hayat, çizgileri gördüğüm an kendimi kandırıyor olduğuma dair sinyalleri vermektedir.

çokça yaptığım eylemdir.

bazı sorunları çözmek için onları görmezden gelmenin yeterli olduğuna inanırım bazen. yani akıllı saatim bozulduğunda onu bir süre el sürmeden bırakıp sonra elime yeniden aldığım zaman düzeleceğini ummak gibi huylarım var. ya da vücudumda bir ağrı hissedince uyuyup o ağrının uyandığımda geçeceğini düşünmek gibi. genelde de umduğum gibi oluyor ama bu aslında kendimi kandırmaktan başka şey değil.

takıntılarımla ve alışkanlıklarımla baş etme yöntemim de aşağı yukarı aynı. takıntılarım ve kötü alışkanlıklarım olmadığına inanarak bu işin üstesinden de layıkıyla geliyorum.

yine de şu fikri zihnimde atamıyorum: ben kendi kendimi kandıracak kadar zeki miyim yoksa kendi kendime kanacak kadar saf mıyım?

bir yalana kendimi inandıracak kadar ikna kabiliyeti yüksek bir insan isem eğer bu benim zeki olduğumu gösterir bence. insanın bir yalana kendini ikna etmese büyük bir meziyet.

öte yandan doğrusunu bildiğim halde, hem de kendi söylediğim yalanlara inanıyorsam köyden kente gelmiş bir yeşilçam kahramanı kadar saf olmam da gerekir. arada kaldım bu konuda.

bence ben kendime yalan söylememeliyim. neden biliyor musunuz? inanırım.

yaşamanın ilk şartıdır. tam tersi olan otodürüstlük acının adıdır.

sanırım çoğumuzun bardağın dolu tarafından bakmasından kaynaklı bir durum. boş tarafınıda göz önünde bulundurmamız gerekiyor.

bak sana ne aldım diyerek alıngan tarafınızı kandırabilirsiniz

kolay olandır. zor olan kendini yenmektir.

bazen gerekli olandır. insan sayısı kadar dünya var, o yüzden gerçek denen şey de göreceli oluyor. insan denen varlık tamamen rasyonel değil, acizligi ve insanlığı kabul edip yola devam etmek gerekiyor.

en çok düştüğümüz yanılgı kuyusudur. kıyımsızlığın en körü , en tecrübesiz hali.
ama olsun . insanız işte.
iyi ki insanız. hayatın en büyük mücadelesini , insan kalma mücadelesini veriyoruz.
kendimizi kandırmadan büyüyemiyoruz.
kandıra kandıra büyüyeceğiz demek ki.

gerek yok böyle entrikalara.

kimilerine göre bir ihtiyaç. kendini kandırmakla, umut etmek arasındaki ince çizgi nedir?