rezil olurum korkusu

gençliğimi yiyen korkudur. oysa ne çok söyleyeceğim vardı. lisede tiyatro seçmelerine bile katılamadım rezil olurum korkusundan. sonra çıkan gösterileri tırnaklarımı kemirerek seyrettim. yeni nesli bu yüzden seviyorum. rezil olma korkuları yok. rezil olsalar da içlerinde tutmuyorlar hissettiklerini.

hicbir zaman bu korkuma prim vermedim, üniversite-lise hayatım boyunca tiyatrolarda oynadım, bağıra çağıra karaoke yaptım, ayı gibi fizigime bakmadan salsa, çaça, rumba gibi dans kurslarına gidip, gösterilere katıldım ve bunun gibi tonlarca şey... arkadaşlar bu hayata 1 kere geliyorsunuz, ulan rezil olsanız ne olacak? keşke şunu da yapsaydım diyeceğinize, evet ben bunu da yaptım deyin, keşkelerden tespih değil, iyikilerden kolye yapın, son söz saçma oldu fakat iyi birşey demişim gibi davranın.

küçük can yücel'leri göremediğimiz başlık.

hani lan ne kadar rezil olursak o kadar iyiydi?

(bkz: sosyal fobi)
hep geride kalmanıza, farkedilmemenize neden olur. yeteneklerinizi, bilgilerinizi verimli kullanamazsınız. herkes yaşar siz bakarsınız. çok sıkıcı bir durum. içiniz içinizi kemirir. sanki o utanç duygusuyla her yere zincirlenmişsiniz. nereye gitseniz peşinizde. ona bağlı olduğunuz için hep itelenirsiniz geriye. önleyemezsiniz ileriye kaygı bozukluğu taşırsınız. hep yüzü kızaran, kekeleyen, elleri terleyen olmak ne kadar yorucu. herkes aynı aslında hiç farkın yok kimseden çöz bağlarını çık çıkabildiğin yere. özellikle ergenlikte sivrilir ve aile'nin yaklaşımı çok önemlidir. bir çok aile farkına varmadan çocuklarını bu duyguya esir ediyor. özgüven'in kazanılması çocuğun ipleri eline sağlam alması için aile'nin yaklaşımı çok önemli. orada ne yaşıyorsak şu an onu taşıyoruz. keşke dememek için bu korkudan bir an önce sıyrılmalı.

korkma
normal sözlükte her şey olursun,
rezil olmazsın.
edit: yoksa türkiyemiydi o

aslında bu bir sosyal kaygı bozukluğudur. çoğu insanın kafasında; ya yanlış bir şey yaparsam, ağzımdan yanlış bir şey çıkarsa, kekelersem, insanlar beni aşağılarsa, rezil olursam düşünceleri esirdir.bununla beraber kaygılanır ve kendini olaylarda geri tutma, kaçınma davranışı gösterir. bunun birçok sebebi olabilir. örneğin, biyolojik, sosyal ve psikolojik nedenler diyebiliriz. tedavi olarakta psiko terapiler, imajine ederek o anı yaşatma ve gevşeme teknikleri ihtiyaca uygun olacak şekilde uygulanır.

her türlü rezil olacaksak oluruz kasmayın yavrularım hayatı kendinize zindan etmeye gerek yok.

hayatım boyunca hiç bir şeyden bu kadar korkmamisimdir yapım geregi onurlu bir hayat siarini benimsemiş biri olarak beni anksiyeteye yani kaygı bozukluğuna suruklemistir ne vardı bu kadar mükemmeliyetçi olma işte yaşa gitsin ama yok resmen hayatımın demirbaşi olacak tabii hayatta boş durur mu en çok neyden korkuyorsan başına getirir ya getirdi rezilliğin daniskasıni yaşadım geçmişimde kara bir leke olarak kaldı ben aynı.

bir an teksas'ta, fiyakası yerinde bir kovboyum, deri ceketler, çizmeler, saçları taramışım arkaya ağzımda ha söndü ha sönecek bir sigarello, bar kapısında duruyorum, hoş bir hatun görüyorum, kapıdan içeri giriyorum ve yaylı kapı daha adımımı atamadan götüme çarpıyor o an bir refleksle diyorum ki,

-ay! tövbe tövbe... kapıymış.

al işte rezil olduk kıza da, bardakilere de.
ben böyle şeylerden çok çekinirim stres yaparım.

her insanda biraz olması gereken korkudur. etrafındaki insanlar başkasının adına fazla utanmaktan ölebilir.