ruhumuzun hala analog olması

dijital dünya her tarafımızı kuşattı. ne kadar çok teknoloji ile iç içeyiz öyle değil mi? buna rağmen maziden ansızın zihnimize düşen bir an, dalgın dalgın geçtiğimiz bir sokak, gördüğümüz bir hayal bizi romantik bir halin içerisine çekiyor. itiraf edelim, ruhumuz hâlâ analog. ve hatta ihtiyacımız olmasa bir saniye teknolojiyi yanımızda tutmayız. ihtiyacımız var. ama ruhumuz analog. durup durup dalmalarımıza, içinden çıkılmaz sorunlarımıza, sarmalanmayan ruh yaralarımıza derman olmaya teknolojinin gücü yetmeyecek. çok boş avuntu.

ruhumuz analog olmazsa, herşey standart ve otomatik olur. sonuçları da alışılmışa döner. bu da insan olmamızı inkansız kılar.

benimki hata veriyor bir açıp kapatabilir miyiz?

analog haliyle bu kadar çabuk ve çok bozuluyor, bir de dijital olsa; yandığımızın resmidir.