saatlerce gökyüzünü seyretmek

thales için anlatılan muhtemelen uydurma bir hikayedir. thales bir gün yanında kölesi ile gece yolda yürürken ayağı takılmış ve düşmüş . o sırada olayı gören kızlar basmış kahkahayı ve "burnunun dibini bile göremiyorsun" demişler , thales de " ben yüce olan gökyüzüne bakıyorum, yeryüzü benim alanım değil" demiş.


neyse hikaye doğru ve ya uydurma işte, sahi en son ne zaman saatlerce gökyüzünü seyrettiniz? saatlerceyi geçtim kafayı kaldırıp gökyüzüne baktınız mı hiç? inananlar için tanrı'yı , inanmayanlar için maneviyatı hatırlatan , sonsuzluğun , gizemin , muhteşemliğin ve insana bir hiç olduğunu hatırlatan o gökyüzüne doya doya ne zaman baktınız?

bazen bir gökyüzüne bir yeryüzüne baktığım oluyor.. insana gökyüzü lazım, ağaç lazım, deniz lazım, bir de köprü lazım uzakta geçip giden araçlara bakmak için. aslında çok şey lazım geliyor. evin iyi kötü bir manzaraya bakıyorsa o ihtiyacını bir şekilde gideriyorsun.
temiz bir havada nefes almak gibi.. tedavi ediyor bence.
böyleyken bir veya iki makamdan o anın çağırdığı şarkılar da eşlik ediyorsa hele. işte tamamdır.
valla ben mırıldanıyorum.
niçe'nin 100 şiiri olmayanın vay haline... sözü ne kadar da doğru. ne kadar da haklı.
ihtiyacın olduğunda koşup sana gelen 100 şiirin 100 şarkın varsa ne güzel.
yoksa vay ki ne vay haline.

dünyada bakılacak ne kadar yer kaldı ki? ya denize bakacağız ya gökyüzüne. gökyüzünü denizler kadar kirletemedikleri için henüz biraz şansımız var.