sahip olmak

herhangi bir şeyin sahibi, iyesi olmak. o şeyin sorumluluğunu almak. o şey üzerinde söz hakkı bulunmak. bir şeyle eşit ve paralel değil, üstenci ve dikey bir ilişki kurmak.

"to have" ve "to be" ayrımı amerikalılara kitaplarla filmlerle filan sürekli pompalandığı için tüm dünyada kötülenmesi rağbet gören fiil.
ilginçtir, sahip olmayı en çok abartan millet de onlardır. dünyada bu durumu, özellikle inşaat sektöründe büyük, daha büyük en büyük, en uzun vb şeklinde rahatlıkla gözlemleyebilirsiniz.
insanın sahip olması ise bir güdü bence. çünkü diğer temel güdülerinin karşılanmasını garanti altına almasını sağlıyor.
daha özele indiğimizde ise ben, sahip olmayı severim. neden onda var bende yok gibi saçma bir argüman değil bu. genelde ihtiyacım olan şeylere bazen de ihtiyacım olmadığı halde hoşuma giden şeylere sahip olmak isterim. yedeklemek, kendimi iyi hissettirir. bir şeye istediğim zaman sahip olabileceğim bilgisi bana güven hissettirir. tabii ki insan olarak hayvanlardan çok daha karmaşık düşünce yapısına sahibiz ancak temel güdülerimiz aynı. köpeğin kemiğini toprağa gömmesi, sincapların cevizleri toplayıp bir deliğe yığmaları, saksağanların parlak şeyleri toplayıp yuvalarına götürmeleri..

sahip olana kadar özler aşk ile bağlanırsın
sahip olduktan sonra boşlukta hissedersin.

ölüm geldiğinde her şeyi bırakıp gidecek olmamız ve sahip olunan olarak ifade edilenin yerine göre sahip olandan daha uzun ömürlü olması aslında hiçbir şeye gerçek manada sahip olmadığımızı göstermektedir. bunları düşününce dünyaya aidiyet hissetmek pek mümkün görünmemekle birlikte yaşam ve ölüm tezatını anlamlandırmakta zorlanan insanoğlunun varoluşsal sancılar çekmesi, boşluğun yarattığı acıyla yoğrulması işten bile değildir.

neye sahip olduguna gore degisen durumdur. bazen iyidir. bazen kotudur.

ingilizcesi hev. hev hev.

sahip olmaya değil,
şahit olmaya geldik.

bugün sahibiyim dediğin her ne varsa ölünce hiçbirini yanında götüremiyorsun, demek ki sahibi değil kiracısıydın.

(bkz: malik olmak) da denir.