sahipli (dizi)

bir türk korku dizisidir.

dizinin yönetmenliğini daha önce sabit kanca gibi dandik bir film serisi de çekmiş olan, siccin serisinin de yönetmeni olan alper mestçi yapmıştır. dizinin başrollerinde funda güray, baran akbulut, ferit kaya, koray şahinbaş, seda türkmen ve sait genay oynamıştır.

on bölümden oluşan dizi bir türk korku yapımın olmazsa olmaz bütün özelliklerini taşıması açısından önemli bir yapıttır. yapıt yazdıktan sonra pişman oldum ama silmek istemedim.

aniden çıkan aşırı yüksek sesler, karanlık mezarlık sahneleri, bir köyün sahip olduğu bütün yoksunluk alanları, korkusunun üzerine gidip ölen insanlar ve elbette korku dizilerimizin ve filmlerimizin vazgeçilmezi cinler.

çocukluğunun geçtiği köye, doğduğu eve dönen bir doktor ile aynı köyde çalışan bir öğretmenin çalışan hayatını anlatıyor dizi. ama elbette bu köy normal, sıradan bir köy değil. bu köyde cinler var ve bu ikilinin köyde buluşması da bu cinlerin marifeti.

geçmişleri birbirine çok benzeyen bu iki insanın bir araya gelmesi aslında büyük bir planın parçası.

vasat oyuncuklarla süslü, ortalama bir senaryo ve yüksek ses ile sarmalanmış basit bit korku dizisi. ama on bölümü de izledim. kötü yapımlara karşı koyamıyorum.

alper mestçi’nin elinden çıkan sahipli dizisi aslında türk korku sektörünün “uzun format” denemelerinden en cesurlarından biri. mestçi zaten musallat’tan beri cin–büyü–muska hattında bir “korku evreni” kurmuştu. siccin serisiyle iyice yükselen ivmesini, bu sefer dizi formuna taşımaya çalıştı. işte sahipli de burada devreye giriyor.

dizi, klasik mestçi işlerinde olduğu gibi sıradan insanların hayatına musallat olan tekinsiz varlıkları merkezine alıyor. ama farkı şu: sinema filminde 1,5–2 saate sığan korku unsurlarını burada bölüm bölüm, yavaş yavaş örüyor. ritmi düşük bulan çok oldu, ama aslında bu tempo mestçi’nin bilinçli tercihi gibi: korku sadece “çığlık attırma” değil, aynı zamanda izleyiciyi ağır ağır huzursuz etme sanatı.

dizide köy–şehir arasındaki kültürel çatışma, “atalardan gelen lanet” fikri ve insanların bilinçaltına kazınan dini motifler sürekli ön planda. mestçi’nin en sevdiği şeylerden biri de izleyiciyi “ya bu gerçekten oluyor olabilir mi?” diye düşündürmek. sahipli bunu iyi başarıyor.

ama elbette kusurları da var. düşük bütçenin izleri, diyalogların bazı sahnelerde yapay kalması, oyunculukların zaman zaman “fazla kasması” çok konuşuldu. yine de, türk dizi dünyasında bu kadar “niş” bir alana girip cesurca iş yapabilen pek az yönetmen var.

özetle: sahipli, mainstream bir korku dizisi olmaktan çok, alper mestçi’nin kendi külliyatına açtığı yeni bir defter. sinemadaki tek atımlık korkuları bir kenara bırakıp, hikâyeyi katman katman açmayı denedi. sevenine “vay be” dedirtti, sevmeyenine “bu ne yavaşlık” dedirtti. ama kimse görmezden gelemedi.