saklambaç oynarken 30 sokak öteye saklanan psikopat

öncelikle (bkz: yazarlar ilkokulda olsa açılacak başlıklar).
gerçi ilkokulda olduğum için sorun yok galiba..

ağır psikolojik sorunları olan psikopat tiptir.
hep bu tipler yüzünden sokaklardaki oyun kültürü gitti, yerine hapcı cigara kültürü geldi. tüm sorumlu bunlardır.
ne oyunun kurallarına uyarlar ne de ebeye saygıları vardır.
insanoğlu çok ahlak ve etikdışı. küçüklükten beri.

eve çıkıp yemek yemesi kadar gönül kırıcıdır

genellikle tek ayak üzerinde koşup kaleye gitmede yetenekli olan elemanın yaptığı bir harekettir.

bu ben. yan binadaki orman bölge müdürlüğünün bahçesindeki yakalanmış kaçak odunların arasına, iki katlı evin çatısına, bitli şeftali ağacının dalları arasına saklanmışlığım vardır. tabi hiçbirinde sobelenmekten kurtulamazdım. bir de akşam dayak yerdim baba beyden.

küçükken biz. hepimiz. bir mahalle dolusu çocuk yani.

gaziosmanpaşa'da oturuyorduk o zamanlar. tüm mahallenin çocukları akşam vakti doluşurduk arka sokağa. hani evlerde oynarken "balkon yok" falan diye sınır koyarız ya bazen saklanılacak yerlere, biz o zamanlar "kennedy caddesi yok. boğaz sokak var" falan diye sokak sınırı koyardık.

bir de anım vardır, hatırladıkça güldüğüm. bıcırık, tatlı bir çocukcağız vardı, aynı yaşlarda olduğum. sokakları belirledikten sonra bununla birlikte koştuk, sokağın ortalarına yakın bir yerdeki müstakil bir evin bahçesine saklandık. yalnız bahçe kapısı duvar gibi yüksek ve kilitliydi. biz ikimiz demirlerinden cambaz gibi tırmanıp saklandık. yazın akşam saat 10 suları, hava karanlık...

beklemeye başladık "nah bulur bizi burada" sevinciyle. az bir zaman geçmişti ki arkamızdan bir ses: "hrrrr"

kafayı çevirmemizle evin köpeğini merdivenlerde görmemiz bir oldu. dişleri karanlıkta parlıyor ve biz trajikomik bir durumda izliyoruz. bir müddet köpeğe bakakaldık. sonra filmlerdeki sahneler gibi aynı anda birbirimize döndü kafalarımız 1-2 saniyeliğine. sonrasında da çığlıklar eşliğinde o zor bela tırmandığımız demirlerden, korkudan 2 saniye içerisinde geri tırmanıp kendimizi sokağa attık. atar atmaz da sobelendik tabii, o ayrı konu.