21. yüzyılda türkü dinlemekten öteye gidememek

medeniyetin sıcak kollarına atamıyoruz kendimizi bir türlü. 17 dakikalık neşet ertaş introlarında takılı kaldık. "yüreğimde değil ruhumda sızı"yı zil sesi yapan insanlar bu ülkede. utanıyorum.

zil sesim schubert trio piano 2, alarm sesim selve amiche. umarım bir gün herkes böyle şeyler dinler de türkü ve arabesk gibi insanı sanattan, müzikten, hayattan soğutan müziğimsiler yok olur.

ülkece kronik vakayız ya. medeniyete bu kadar direten bi topluluk görmedim hiç gittiğim yerlerde. tam bir sosyolojik hadiseler cennetiyiz. ne teoriler çıkar buradan..

mesela norveç folk müziği artık bilimsel çalışmalarda kaldı sadece. dinleyen görünce gülüyolar.

buradan

gelenekli sanatlarımıza yüzümüzü dönseydik, oralardan beslenseydik şimdiye sanatta çağ atlamıştık.. zevklerimiz arş u alaya ulaşmıştı.
halk musikisini, klasik musikiyi bize ait olan değerleri bilmiyoruz ki güzelim...

biliyorsak bile onların da en ucuz, basit ve popüler olanlarını biliyor, seviyoruz.. derine inmek bizim milletin işi değildir. zevksiz bir milletiz doğrudur. ama bu sanatsız olduğumuz anlamına gelmez... tarihimizde her dönem için çok büyük sanat insanlarına ve eserlerine sahibiz. mirasımız var ama mirasımızdan habersiziz. ortada bir sorun var o da,
21. yüzyılda kendi değerlerinden habersiz olmaktır...

aleyna tilki, oğuzhan koç, demet akalın dinleyen bir toplumun başkaca problemleri vardır...önce kendi sanatımızdan başlayalım batı sanatına sonra geliriz.

iyi de bu başlık troll değil ki, doğru bu.

not: türkü dinlemeye karşı değilim, ama sadece türkü dinleyip diğer müzik türlerine kulağını kapatan insan tipinden zerre hoşlanmam.

30 seneden fazla müzik dinlerim (öyle radyoda tv de çıkınca değil, boş bulduğum her anda) dayımın ümit besen, cengiz kurtoğlu kasetleri ile başladım, sonra ahmet kayanın ilk kaseti çıktı (an gelir) protest müziğe yöneldim, lise 1 de dire straits ve eric clapton ile tanıştım, amigamı satıp klasik gitar aldım, metallica çıktı piyasaya, klasiği satıp elektro aldım, 70-80 lerin rock idollerine daldım, sonra blues çıktı karşıma, çok uzun süre blues dinledim ve çaldım, sonra ne olduysa yavuz bingöl denen fırıldağın türkü kaseti çıktı ortaya, suzan suzi, yarim istanbulu mesken mi tutmuş falan... ne oluyor lan dedim? bir bağlama aldım, artık gece gündüz bağlama dinliyordum ve ömrüm boyunca almadığım hazzı alıyordum, sonra bozlak girdi hayatıma tabi ki neşet... neyse demem o ki
her tür müziği sapına kadar dinledim ve çalmaya çalıştım, şu an neredeyim? kürkçü dükkanında... o samur kürkün altındaki benim evet.

türküyle medeniyet ölçmek garipmis..
bugün de medeni olamadim çok şükür

türkü dinlemeyi medeniyetten saymayan yazara bak hele. zil sesi falan saçmalıktır,* bu tanımda tek haklılık yanı bu yazarın. fakat tanımın geri kalanı yazarın saçmalamasıdır. al sana sanat sn. yazar! dinle ufkun açılsın. özünü kaybetme* he illaki kaybedeceksen de eleştirirken haddini bil! müziğimsiymiş... hadi ordan..!

ne dinleyek, rap mi dinleyek?

medeniyeti özünden kopup, kendisinden olmayan müziklerde arayanların destek verdiği başlıktır.
her türküde bir yaşanmışlık vardır ve size, sizi hatırlatır. medeniliği kalpten kopmakta arayan, ensturmanların tınısından öteye gidemez. ne diyor şair:
ne zaman bir köy türküsü duysam
şairliğimden utanırım.

iyi de; schubert trio piano 1827’de, antonio caldara’nın opera aryası olan selve amiche 1600’lerde yazıldı. pek ileriye gidilememiş sanki.

siz gidemediyseniz o sizi ilgilendirir. öteye gidenler de vardır.

insanlar istediğini dinlemekte özgür olduğu gibi ötesine gitmekte de özgürdür.ötesine gitmesi bir insanın yeni şeyler keşfetmeyi sevdiğini gösterir.ötesine gitmiyor ise de sanatçı ve sanatçının şarkılarına farklı bir şekilde bağlıdır.bir şekilde beyin sizi bu ezgilere bağlamıştır. bu nedenle de insanların türkü dinlemenin ötesine gidilmediği için yok olmalarını dilemek etik değildir.

edit: imla