insanlarla tanıdıktan öteye gidememek

asosyal bir dönemden çıkıp sosyalleşmeye çalışan bir insanın yaşayabileceği bir problem olduğunu düşünüyorum, yani tanıdıktan öteye gidememekten kasıt arkadaş olamamak, samimi olamamak, pek derin sosyal bağlar kuramamak vs. yani.

bazen insanların birbirlerine karşı nasıl derin sosyal bağlar kurduklarını merak ediyorum, çocukken bu çok kolaydı aslında sadece belki 1 saatten az görüşeceğin veya oyun oynayacağın bir akranınla o 1 saatten az süre içinde belli bir samimiyet elde edebiliyordun, ne oldu da birden değişti herşey?

arada konuştuğum insanlar var ama tanıdıktan öte değiller benim için. bir de bu başlığı açma sebebim diğer yazarlar bu konu hakkında ne düşünüyorlar diye merak ettiğimdendir.

#3469132
nursel teyzem ben okumadan entry giriyorum ama saçların kızıl ve kısa değmi?? kusuruma bakılmasın şu an nick beni hipnoz etti hajshs.
saygılar.

chpli nursel teyzeye katılıyorum. üzerinde durmamız gereken bir konu bu. bazen herkes birbirinin kopyasıymış gibi geliyor. ben, sen, o hepimiz tahammülsüzüz. yeni bir insanla tanışmak için bir neden oluyor, merak bir süre sonra gideriliyor. bir yakınlık bir soğuma derken bütün iletişim hattı bir yerde donuyor. bir yerden sonra gitmiyor, bir bağ oluşmuyor. şunu fark ettim kendimde de çocukluk arkadaşımla bu hafta sonu buluştum onunla da tıkandım. vay arkadaş bizi bu kadar sıkıcı bir insan haline ne getirdi? tekrar oyun oynamak için sokağa heyecanla fırladığım, arkadaşlarımla vakit geçirebilmek için ölüp bittiğim zamanlara dönmek istiyorum. her gün bitmeyen bir arkadaş görme heyecanım vardı içim içime sığmıyordu. biz büyüdük diye mi game over... sanki herkes yalnızlaştı.. yalnızsınız dimi, yalnız hissediyorsunuz değil mi yoksa hepiniz çok eğleniyor ve beni oyuna mı çağırmıyorsunuz.. umarım öyle bir şey yoktur.. fikren yalnız olmamakla yetinmeye çalışırım sorun değil. tanıdık ve geçtik sıradaki..

eziksiniz herhalde. herkes toplumda hak ettigi degeri gorur.

kusura bakmicaksiniz. sosyal darwinizm denen bisey var. guclu zayifi ezer. evet.

gitmek isteyip de gidememekse, bilemiyorum nasıl bir şey olduğunu. diğer insanlara kıyasla yakınlaşmanın vakit almasından bahsediyorsak, bence gayet normal bir durum.

bakış açısı farklılığı gibi görüyorum ben. kelimelere, tanımlara yüklenen anlamların farklı olması kaynaklı diye düşünüyorum. birisi tanıdığı herkese arkadaşım diyor, diğeri tanıyıp, birlikte keyifli zaman geçirdiği kişiye arkadaşım diyor, ötekisi gözü kapalı güvenebileceği kişiye arkadaşım diyor.

böyle olunca da, üçüncü duruma dahil insan, birinci duruma dahil insana göre yabaniymiş gibi kalıyor/hissediyor. takılmayın böyle şeylere gençler. bir tane hayatınız var. milletin ağzı da torba değil. sizin de hayatınızda sadece tanıdıklarınız olsun. herkesin arkadaşı olacak diye bir kural da yok zaten.

bunun eziklik vb. durumlar ile alakası yok, bazı insanların belli bir zaman diliminden sonra insan değeri bilmeme, yaş, kuşak gibi durumlarla alakası var.

ek olarak değer bilme meselesine gelirsek, kendi deneyimlerinden yola çıkarak; ben sokağa yürüyüş veya bisiklet sürmek için çıkarken tanımadığım insanlara selam veririm, selam verdiğim zaman karşılık aldığım kitle genellikle yaşlı amcalar veya teyzeler olur, yani bazılarının boomer deyip alay ettikleri insanlar olur. az karşılık veya hiç karşılık almadığım kitle genelde benim yaş grubumdan insanlar olur yani z kuşağı insanları.

zaten şu z kuşağına güvenen insanları hiç anlamıyorum, serseri olmayı, illegaliteyi havalı olarak gören, aşırı sosyal medya bağımlısı, dışarıda selam vermeye kalksan tuhaf bir şey demişsin gibi yüzüne bakan, en ufak bir değer göstermeyen insanlara nasıl güveniyorlar hiç anlamış değilim.

not: z kuşağıyım maalesef:(

gidilir gidilmeye de bu çok az insanla olacak bir şeydir. tanışılan herkes insanın arkadaşı olamıyor-olamaz veya olmamalıdır yani. hee kural mıdır-değildir. ama bir insanı tanımak, anlamak gibi şeyler hem zaman alır hem de o tanıdıktan öteye gidecek kadar çok insan olamaz gibi dünyada. bizler de başkalarının sadece tanıdığı olabiliriz yani demek istediğim budur.
nerde çokluk orda kemal kılıçdaroğlu gibi bir şeydir işte

biraz da ne kadar şanslı olduğunuzla alakalıdır bu durum.
çok huysuz ve yeri geldiğinde de kırıcı konuşan bir insanım. ama bir telefonla arandığımda koşa koşa da yardıma giderim. karşımdaki kişi değer verip zamanını harcasa beni tanımak için bunları görebilir ve ilişkimiz ilerler. ama bunun için tahammülü olmazsa ilerleyemeden biter ilişkimiz.
neyse ki hep şanslıydım ve mutlaka birileri daima yanımda oldu. ama olmayabilirdi çünkü bunu yapmalarına ikna edecek kadar göz alıcı durmuyordum ilişkilerin başlangıcında.
yani üzülmeyin, hayatta bazı şeyler sadece şans eseri olur.

bağlar zamanla oluşuyor.. insanlar birbirinin hayatında olmak istedikten sonra biraz çaba ile tanıdık ötesine pek ala geçebilirler..

toplum içerisinde kat kat sınırlarımız var.. yeni tanıdığımız insanları hayatımızda nereye koymak istiyorsak ya ona göre yol alırız, ya da neye ihtiyacımız varsa karşı tarafta görmek adına ona göre yol açarız..

biraz çaba ve zamanla...

günümüzde fazlasıyla artan bireyselliğe dönük yaşam biçiminin, insanların birbirlerine ayırdıkları vakte kast etmesi sonucu ortaya çıkan durum.

birini tanımanız için üstte de dendiği gibi zaman ve emek gerekiyor. oysa bizim artık başkalarına ayıracak vaktimiz hiç yok, biz nasıl daha mutlu oluruz, biz nasıl daha başarılı oluruz’un yollarını gözlüyoruz.

yalnızlığın güzellenmesini hiçbir zaman doğru bulmadığım gibi kalabalıkları da oldum olası sevmiyorum. ancak insan ne olursa olsun bir şeyleri paylaştıkça yahut etrafının hayatına renk katabildiği sürece insan kavramının içini doldurabilir. diyen boşuna dememiş yani;

bana seni gerek seni. *