şanssız olduğunu düşünen yazarlar

kısmen benimdir.
gerçi talih, şans görece birer kavramdır ama belkide istediğim şekilde olanlar, istemediğim halde olanlardan çok daha az olduğu için şahsen ben kendimi şanssız hissetmişimdir.

en sevdiğim renk bahtımın karası..

benim o yazar. çölde kutup ayıları beni gangbang yaptı. isterseniz kim şanslı kim şanssız tartışmayalım.

insan şansını kendi elde eder. her şeyi şansa bırakırsan sonra ağlarsın.

şanssız demeyelim de, negatif enerjilerden arınması gereken yazarlar diyelim biz onlara...

benimdir çünkü 3 ayrı bolum / meslek alanim varken ; zaman ve dünya beni fabrikada calismak zorunda bırakiyor..

şans mı? tanımıyorum, daha önce kendisiyle hiç tanışmadım dostumm!

lanetlenmiş olduğumu düşünmemek için kendimi avuttuğum düşünce durumu .

bir yardım yapmaya çalışırken belediye çukuruna düştüğüm için kendimi aşırı şanssız hissediyorum.

aynı şekilde ülkede toplasan 100 tane covid vakası yokken covid geçirdiğim için de böyle hissediyorum. ilaç olarak parol verdiler ya. lol

nerde boktan ve zor bir durum, benim başımda.

kadim ngnin (nihai gerçek) peşinde oğlunu dünyaya yollayan şans tanrısı gibiyim. 2000 kişi sevişseniz bir kadınla, doğan çocuk benden olacağı gibi karşıma tüm insanların birleşimi gerekir ki düalite oluşsun, kainatın şans üzerine kurduğu denklem dengelensin.

tavlada kırığım varsa rakibin tek dolu olan kapısına 3 kere üstüste çift atacak kadar şanssızım.

şans konusundaki hakkımın başkasına verildiğini düşünürüm. umarım ruh ikizime gitmiştir de bende bulduğumda faydalanırım.

en sevdiğim renk bahtımın karasıdır. annem bana bazen "kızım sen ne bahtsız bedevisin. hiç şansın yok." der, burdan da anlaşılıyor ne kadar şanssız olduğum..

hepiciğimiz.

bir ara belki de abartıyor olabileceğimi düşündüm. belki de hayatın negatif yönlerine bakmaya o kadar alışmışım ki çok şanssız olduğuma dair bir plasebo geliştirmişim kendi kendime. böyle olmasını dilerdim tabi ki. ama hayır, malesef şanssızlık bir çeşit lanet bende. ilkokul andacımda bile benim için şöyle yazıyor;
"agah çok komik birisidir. aksilikler hep onun başına gelirdi. mesela kafasına top çarpar ayağı takılır... "
yani çocukken bile böyleymiş. ilerleyen yaşlarımda da bu durum değişmedi elbette, hatta katlanarak arttı diyebilirim. mesela bir keresinde çalıştığım yerde çok hoşlandığım bir kızla akşam sahilde ayarlamış olduğum randevunun saçma sebepler gerekçesiyle patronum tarafından sabote edilmesi, kira kontratına daire numarasının yanlış yazılmış olmasından dolayı evimin suyunun geç açılması ve deprem sigortasını cebimden ödemem, yetenek sınavına katılabilmek amacıyla bilet aldığım otobüse, aktarmalı araçların o gün çalışmıyor olması sebebiyle yetişememem gibi geçmiş deneyimlerim örnek olarak gösterilebilir. tabii bunlar sadece tadımlık. aslına bakarsanız, senaryoya döküp bir kitap haline getirsem insanların eğlenerek okuyacağını dahi düşünüyorum. hatta, dur bi ben bunu düşüneyim...

hikayelerde geçen o bahtsız bedevi gibiyim.

benim.
because, mutlu olmamamı gerektiren hiç bir şey yokken, mutlu olmam gerektiğini hatırlatan bir şeyler de yok.

açılın şanssız ve dahil kadersiz geldi.

öncelikle şanslı olsaydım ortadoğu'da erkek olurdum. bu en büyüğü idi. en küçüğü, ne zaman metroya insem hep kaçırıyorum. şaşmaz. işin yoksa 5 dk boş boş bekle.

talihim yok bahtım kara
böyle hayat batsın yere.

tekrar denemeye devam etmesi gereken yazardır. ewed.