servete konmuş fakirin üç kuşak fakirlik kokması

puslu kıtalar atlası ismindeki yeri yerinden oynatan muazzam romanın baş kahramanı uzun ihsan efendiye bir hayli benzeyen ve bu kitabın yazarı olduğu konusunda da oldukça iddialı ve pervasız davranan ihsan oktay anar’ın okumakta olduğum ve her sayfasını merakla çevirdiğim tiamat (kitap) romanında geçen bir sözdür, bir iddiadır.

ve şahsi olarak bu iddianın doğruluğuna eminim. fakir bir insanın servete konması onu zengin bir insan yapmaz, sadece parası olan bir fakir yapar. bu parayı sindirip zenginliği bir yaşam tarzı haline getirmediği sürece görgüsüzlüğün sığ sularında yüzmekle o sularda boğulmak arasında bocalar.

maddi durumu çok iyi olmayan bir ailede bir öğretmen çocuğu olarak büyüdüm ve daha sonra ülke şartlarına göre oldukça iyi bir maddi durum elde ettim. ancak bu beni zengin bir insan yapmadı. çünkü bu benim alışık olmadığım bir durum. zengin olduğumu söylemiyorum ama artık fakir bir insan değilim maddi açıdan ama zihnen fakirlikten kurtulmam mümkün olmuyor. hala markete gittiğim zaman pringles almaya çekiniyorum mesela.

ruhumdaki fukaralığı bitirmek için en az iki kuşak daha gerekecek bu hesaba göre.