sevdiğimiz insanları üzme nedenimiz

makinist ile son istasyon radyo yayınında kullanılacak başlıktır.
cumartesiyi pazara bağlayan gece saat 00:00 da sözlük radyosunda. blog.kafasozluk.com/

olaylar ile baş edebilme kabiliyetimizi kayıp ederiz bazen,
bazen ise zayıf düşeriz sadece,
bazı zamanlar çaresizlik esir alır,
bazı zamanlar ise öfkemize yenik düşeriz.
sevdiklerimizi üzeriz.

güçsüz olduğumuz için üzeriz onları
yada yeterince güçlü olamadığımız için,

korktuğumuz için üzeriz onları
yada korktuğumuzu itiraf edemediğimiz için.

öfkelendiğimiz için üzeriz onları,
bazen hayata, bazen ise kendimize,

beceriksiz olduğumuz için üzeriz onları
yada sadece beceremediğimiz için kendimize hakim olmayı.

sence neden üzeriz sevdiğimiz insanları ?

hadi efsaneden gelsin;

sevdiklerimizi hayatımızdan hiç çıkmayacaklarını düşündüğümüz için üzeriz.

belki sevgilerini garantilediğimiz içindir bu rahatlığımız, belki de fazla beklentimiz olduğundandır hayal kırıklıklarımız, öfkelerimiz, kırıp dökmelerimiz.

mal olduğumuz için!

insan en yakınına bütün duygu ve tavırlarını en kolay gösterir. annemize de bağırırız bazen ama bir dükkan ya da devlet dairesindeki insana kibar davranırız. sevdiğimiz insana hemen sinirlenirken iş arkadaşımıza haketmediği sabrı gösteririz. biz böyleyiz maalesef. böyle olmamak gerekir. bir yerden başlayarak bu davranışı düzeltmemiz lazım. sizin için kıymetli olan kim var ise onları üzmeyin ve değerlerini bilin.

derinmiş gibi görünen soru. birçok anlamsız cevap verilebilir. bilimsel cevaplar bile verilmiştir..

bence, özgürce popolarını tokatlayamadığımız için üzüyoruz insanları. insan insanın yoldaşıdır, insan insanı sever.

esasen o is öyle degildir. sevdigimizden daha cok kosulsuz sevildigimizi dusundugumuz insanlari uzeriz. yogun seven biz isek uzmek bir yana dursun, kalbimiz titrer azicik incinir diye. ama durum tam tersi ise? orada kosullar degisir. nasil olsa gitmeyecektir, tahammulu sonsuzdur, ne yaparsam yapayim hep sevecektir. ınsanda mantik böyle isler.

bu duruma ister cepte olanin kiymetsizligi deyin, ister sahip olunanin nankorlugu . . .

ne yazık ki kiymet bilmediğimizdendir. sevdiğimiz insanlari kaybedince kıymetini çok daha iyi anlarız.

kolay geldiği için. çaba sarfetmek genelde zor gelir insanoğluna. en yakında da sevdiklerimiz olduğundan onlara patlarız genelde.

sevdiğimiz insanlar üzüldüğünde biz de üzüldüğümüz için üzmeyiz. üzdüklerimiz sevmediklerimiz.

psikolojide buna benzer bir şey vardı ama tam hatırlamıyorum ne olduğunu. hatırladığım kadarıyla anlatmaya çalışacağım sadece. insanoğlu olarak bencil * olduğumuz için sırf kendimiz üzülmeyelim diye, sevdiklerimiz üzülsün istemezmişiz. mesala annemizin annesi hasta oldu, annemiz de haliyle üzülüyor. biz ise anneannemizin hasta olmasından çok annemiz üzüldüğü için, ama daha da çok kendimizi düşündüğümüz * için anneannemizin hasta olmamasını istermişiz. tamamen bencillikten yani.

bu mantıktan hareketle, biz üzülmemek için sevdiklerimizi de üzmeyiz. ne zaman ki üzülmeyeceğiz, o zaman üzeriz. kısacası sevmediklerimizi üzeriz.

bencil olup kendimizi daha çok sevdiğimiz için.

sanıyoruz ki hep bizi olduğumuz gibi kabullenirler ve bu düşünceden dolayı onları üzme hakkına sahipmiş gibi ve hatta onların buna üzülecek olma ihtimalini düşünmediğimiz için

(bkz: olur öyle)

sevgi esas itibariyle almak değil vermektir. bir karşılık yoktur. tam tersine sevdiğini söyleyip üzen, sevmiyor demektir.

nazımız sevdiklerimize geçer der büyüklerimiz. çoğu yerde de öyledir öyle olmasına ama sırf biz seviyoruz diye nazımızı çekmek zorundalar mı? burda da devreye bencilliğimiz giriyor. peki bencillik edip karşımızdakini üzebiliyorsak gerçekten seviyor muyuzdur?

severken öldürmek diye bir şey var. sevdiğinde bazen ölçüyü kaçırabiliyorsun. seni de seven insansa üzsem ne olur nazım geçer diye bile düşünebilirsin. bunu planlamıyorsun elbet. ama insan kendini bile üzüyor be hem de çok. bazen en yakının da bu duygu karmaşasından nasibini alıyor.
daha çok sevilmek için de yapabilirsin bazen en çok sevdiğinin derdini anlamadığına çok bozulursun. belki bir yardım çığlığıdır belki bir beklentidir.
biz özünde kendi içimizdeki duyguyu anlayamıyoruz ki? bunun sancısını çekerken de sevdiklerimize ters tepkiler veriyoruz.
ayna kırıldığında, cam kırıkları sana battığı gibi en yakınınıda batıyor. bu bir gerçek.

aktarım (transferans)* yaptığımız için... geçmişte ebeveynlerimizle yaşadıklarımızdan dolayı bastırdığımız duyguları en güvenlikli ilişkilerimizde açığa çıkarır, tekrar tekrar aynı döngüleri yaşayarak travmalarımızı çözümlemeye çalışırız. o yüzden de en mahrem ilişkilerimizde dahi eşimizle aramızda bir duygusal mesafe olmalı ki üzmeyelim/üzülmeyelim. çünkü insanlar, "ben ne yaparsam yapayım beni terk etmez" dedikleri insanları aşırı derece üzerken, kendisine saygısı olan ve belli değerler çerçevesinde bir gün bitme ihtimali olan ilişkilerde ise daha temkinli olup o geçmişten getirdikleri ruhsal sıkıntıları yansıtmamaya çalışıyorlar.. yani işin özü, hiç kimseye çantada keklik olduğunu hissettirmemek lazım.

sevginin gerçek anlamını kavrarsak eğer üzmeyiz. ama bir çok insan için sevmek; sahip olmak anlamına geliyor. bu durumda sevilenden kayıtsız şartsız itaat etmesi bekleniyor. madem ki seni seviyorum, benim kurallarıma göre davranacaksın, ancak bu şekilde seni sevmeye devam ederim, koşulu baş tacı edilir. pek çok ebeveyn de yapar bunu çocuklarına; yaramazlık yaparsan, başarısız olursan seni sevmem.. halbuki sevmek koşula bağlı değildir. seversin. o mutlu oldukça mutlu olursun, yüzü güldükçe gülersin. koşullu sevmek diye bir şey yoktur. o, sahipliktir. koşullu sevgi alış veriştir. sevmenin mantığına terstir.

niyesiz sevmediğimiz için . hep cepte gördüğümüz için . nasıl olsa gitmez diye düşündüğümüz için .

tohumu habis bir varlık olan insan iblis kibrinin mirasçısıdır. kibrin sahibini yutması gibi insan ilkin sevdiklerini yer yutar. çünkü sevdiği insanlar dişini geçireceği kuvveti tartığı insanlardır.

büyük türk düşünürü pepee der ki;
insan sevdiğini hiç üzer mi?