sevdiğimiz insanları üzme nedenimiz

bunun kıymet bilmemekle yada sevmemekle alakası yok. insan sevdiğini üzer,üzülür. belkide kendi gibi gördüğü için,üzülmeyeceğini düşündüğü için üzer. burada sevgi şöyle,böyle olur diyenler halt etmiş. herkes üzer yani, çok da şe yapmayın.

arada sevgi gibi yoğun bir bağın oluşacağı kadar birlikte zaman geçirildiyse ister istemez patavatsızlık oranı da artıyor. çünkü daha rahat oluyorsun sevdiğin insanların yanında ve ağzından çıkan her kelimeni düşünmüyorsun. bu birinci çıkarımım.

ikinci çıkarımımda şunu deşmek istiyorum: sevdiğimiz insandan kasıt nedir? bazı insanlar atsan atılmaz satsan satılmaz, neredeyse sevmekle yükümlüsündür. acı bir olay olmasının yanında, bu zorunluluğun verdiği yılmışlığın taşması sonucu da, hatta bazen bilerek, o insanların canını yakabiliyoruz.

son sebep olarak da, sevgi bekleyen insanların üstüne çok düşmesi sonucu boğucu hisler uyandırması olduğunu söylemek isterim. o kadar yardım etmeye çalışır, tavsiyelerinden kredi almak ister ki iyi niyeti bile kötü görünebilir. biz de incitiriz bu insanları. sırtımız yerden kalkmaz tavrımızdan ötürü ama, sanırım doğru.

insanı öldürür en çok sevdiği.

(üçünü de tek bir insanı düşünerek yazdım. sanırım gerçekten seviyorum ama kendi sevgimden fazlasını kaldıramıyorum. seni üzdüğüm için çok üzgünüm m, ı wish you would let it go.)

üzgün insan seviyoruz sanırım

genelde kendimize kızgın olduğumuzda
ve çaresiz hissettiğimizde sevdiklerimizi üzeriz
orada amaç sevdiğimizi üzmek mi
yoksa kendimizi cezalandırmak mı
ayrımı iyi yapmak lazım..

daha fazla üzülmemeleri için bence. yarayı bir yerde dağlamak icab eder. yoksa daha fazla kanamasına kimsenin gönlü razı gelmez.

zira insanlar; sevildiklerinden eminseler; kaybetmekten korkmayı bırakırlar.
o sebeple çok sevseniz bile özünüzü vermeyin ortaya.

sevdiklerimiz üzerinde olması gerekenden daha fazla hakkımız olduğunu düşünebiliyoruz zaman zaman.
bazen empati kuramıyoruz, bazen kendimizden başka kimseyi düşünemiyoruz. bazen haddimizi bilmiyoruz.
söylediğimiz sözler ya da eylemler nereye gidecek, karşımızdaki insanı üzecek mi düşünmüyoruz. bazen de her şeyin farkında oluyoruz ama umurumuzda olmuyor.
başka bir yazar arkadaşımın da dediği gibi bir mecburiyet varsa sahte bir özen, itina gösteriyoruz ama asıl değer gördüklerimize bunu göstermiyoruz.
kendi adıma konuşmam gerekirse kimseyi bilerek üzmemeye çalıştım ama aynı özeni genel olarak göremiyorum. bu insanlar kötü olduğundan mı değil, herkesin içinde olan-biten bir şeyler var ve dışarıya da bu yansıyor.
sevip sevmemekten bağımsız insanları üzmemek, üzdüysek gönül almak gerekir.
bize nasıl davranılmasını istiyorsak insanlara da öyle davranırsak kimseyi üzmeyiz diye düşünüyorum.

insan genelde en çok kendini üzer ya, onun gibi bir şey...

sevmediğimizi üzemeyiz ki

aşka inanmayan o güzel gözlerin.

gözlemlediğim kadarıyla tanımadığımız, ilk defa karşılaştığımız, samimi olmadığımız insanlara karşı daha nazik, kibar davranıyoruz. lakin samimiyet derecemiz arttıkça bu saygı ve kibarlık azalmaya başlıyor, daha kaba hale geliyoruz. bu olay sevdiklerimizde de bu şekilde yaşanıyor. onlara karşı gösterdiğimiz özeni elden bırakıyor, nasılsa hep benimle (alışkanlık oluyor) düşüncesi oluşuyor. şöyle bir durumda var bu özeni gören bazı insanlarda şımarıp yıpratıcı olabiliyor. şımarmadan aynı özeni karşılıklı olarak göstermesi gerekiyor. tabi “karşılıklı” dediğim nokta başka, yoksa “o beni seviyor, ben de onu seveyim” denmez. sevmeği de, verdiğiniz emeği de karşılık beklemeden yapmak büyük erdem(taraflar bu koşula dikkat etseler büyük sevgilerin doğuşu kaçınılmaz olur).
bir de iyi insanlar gördüğüm üzere (kaba tabirim için kusura bakmayın) kazık yemeğe mahkum. nedense iyilik hep sömürülmek isteniyor ve kıymeti bilinmiyor.
kafadaşlar bugün “iyilik” yorulmuş durumda, toplum olarak iyiliği dinlendirmemiz “sevgiyle” beslememiz gerekiyor. hepimiz kendi yaşamlarımıza kapandık ama toplum olarak yaşıyoruz bunu hiç unutmamalıyız ve ancak toplumsal olarak birlik içinde yaşayabiliriz bu nedenle “iyiliği” incitmeyelim, incitmeyin.

onlar bizi sevdiği içindir. sevildiğimizi hissettiğimizde maalesef saygıda kusur etmeye başlıyoruz.

sevgi sinir ile doğru orantılıdır çünkü en çok sevdiğiniz insana herkesten daha fazla sinirlenirsiniz. aynı zamanda onun için her şeyi yapabilir ve yine ona her şeyi yapabilirsiniz.

sevmeye ihtiyaç duyduğumuz için.

biz değil onlar kendilerini üzerler. bizi önemsediklerinden.

e boşuna mı sevdik kardeşim sevdiklerimiz zaten üzebileceğimiz insanlar olmuyo mu..