insanlara güvenme nedenimiz

yaşamımız boyunca, er ya da geç, güven duygumuz bazı hasarlar alacaktır. fakat durumun ekonomisi dışında diğer insanlara güvenmemizi sağlayan sosyal bir dinamik vardır.

hayatta kalmak için güvenmek zorundayız. en temelde ve en sade haliyle, insanlara güveniyoruz çünkü istediklerimizi elde etmemizde bize yardımcı olabilirler. evrimsel sürecimizi göz önüne aldığımızda, iş birliği yapmanın, avcı toplayıcı atalarımızın karşılıklı olarak hayatta kalmalarını sağlamak için daha fazla kaynak toplanmasına yardımcı olduğunu söyleyebiliriz. güven, ilkel bir davranış biçimiymiş gibi görünse de; milyonlarca yıllık geçmişe sahip bu psikolojinin modern izdüşümleri de mevcut; bugün başkalarına güvenerek daha iyi bir iş ortamı, ev arkadaşlığı ve hatta sosyal konum elde edebiliyoruz.

öte yandan başkalarına güvenmek, bazı riskleri de bünyesinde barındırır. eğer ki yanlış insana güvenirseniz, amacınıza ulaşmada başarısızlık yaşarsınız. fakat, mayıs 2015'te the journal of neuroscience'da yayımlanan bir araştırma, güven konusunda risk aldığımız için beynimizin bizi ödüllendirdiğini ve bunu acil maddi menfaatimizden ziyade daha soyut nedenler için yaptığımızı ortaya koydu.tık tık

bir daha kimseye güvenememek için.*

başka çaremiz mi var. toplumda yaşıyoruz . doktor bize zehir verse içeriz iyileşmek için.

kim diyor onu? benim kimseye güvendiğim falan yok, çevremdeki birkaç kişi hariç. insanlara bir şeyler anlatıyorsam bu onlara güvendiğim için değil, bunları başkalarına anlatma ihtimallerinin umurumda olmaması nedeniyledir. birilerinin öğrenmesini istemediğim şeyleri tamamen kendime saklarım.

ve birileriyle bir şeyler yaşıyorsam her zaman bir "bundan her şey beklenir" payı bırakırım. o nedenle de kötü biten ilişkileri çabuk unuturum. zira hazırlıklı oluyorum.

t: olmayan duruma ilişkin soru.

iyi hissetmek daha ne olacak. birine güvendiğimiz zaman iyi hissederiz, yalnız hissetmeyiz, bu yüzden.

aslında dünyaya geldiğimizde tadarız bu güven duygusunu. önce annemize güveniriz sonra babamıza. sonra minicik parmaklarımızı tutan bir çift ele güveniriz. bebeklikten itibaren bu duygu zihnimize işler. ve ölene kadar da yakamızı bırakmaz.

çünkü herkes bir zamanlar çocuktu. onun çocukluğundaki kişiye güveniriz aslında. kendine değil.

kendimizi sevdirmeyi seviyoruz.

felsefe yapma corc! *

nedeni belli; karşılıklı güven duygusu evrimsel bir avantajdır.

aslında ben kimseye tam anlamıyla güvenmiyorum. yalnız hissetmemin de esas sebebi bu. bu durumdan dolayı rahatsız değilim zira güven zor kazanılan ve kolay kaybedilen bir duygu. bir kere kaybedildiği zaman da geri gelmiyor. en azından bende böyle oluyor.

bu nedenle kimseye güven duymak istemiyorum. mesela biri kitap istese vermem. eğer bir nedenle veriyorsam da kitabın geri gelmeyeceğini kabul eder rahatsız olmuyorsam o zaman veririm. bu insanlar da sınırlı sayıda sevdiğim ve hediye olarak vermek istediğim insanlar zaten.

biri bana gelip kitap isterse ben diyorum ki bir burger yeme o paraya kitap al hatta sigara içme kitap al.

bu kötü olmak değil. hayatta tercihlerimiz var. kitaplar çok pahalı alamıyorum diyen insan eğer aynı paraya başka bir şey alıyorsa demek ki kitabı değil aldığını seviyor demektir.

anlatmak istediğim kitap değil. adam gidip iddia oynayıp kaybetmiş ağlıyor. peki ben niye oynamıyorum. her gördüğümü neden satın almıyorum.

özetle karakter olarak uyumlu olduğunuz insanlarla birlikte olursanız zaten bu güven denen mesele de gereksiz bir şey oluyor.

karakter sahibi biri kavga da etseniz hatta küsseniz bile zamanında aranızda konuşulmuş özel şeyleri sır sayılacak bilgileri sağda solda anlatmaz.

çok sınırlı insana çok sınırlı şey anlatırsanız zaten sıkıntı yaşamazsınız.

insan sosyal bir varlıktır. kim olursa olsun, mutlaka bir iletişime ihtiyaç duyar. bu iletişim oluşurken de elbette güven isteyecek. ihanete uğramamak, sır verdiği kişinin sırrını tutması bir insanın en temel düşüncesi.

insanlığın soyunun tükenmemesinin 2 nedeni var: güven ve yardımlaşma. bu ikisi yok olduğu an insanlığın soyu tükenecek.

kendimize güvendiğimiz için.

güven problemlerinin temelinde yaşadığımız olumsuzluklar değil kendimize olan güven yatar. biriyle ne kadar ortak hislere sahipsek o denli güveniriz, ne kadar ayrıysak o denli güvenmeyiz. kısaca karşımızdaki kişiyi kendimize yakın bulup bulmama, kendimize güvenip güvenmemeyle alakalı bir durum bu.

konular da önemli tabi. mesela bana kadınlar konusunda güvenmez kimse. yani bir kadın ve arkadaşım arasında kaldığımda arkadaşım diyemez ki "o bana verdiği sözü tutar, ekmez beni" benzer şekilde o anki flört ya da manitam diyemez ki "benim için kavga eder" ikisinin de yeri ve zamanı farklı, beklenileni yapma pratiğim başka kısaca.

insanların gerekli şartlar oluştuğunda bana yamuk yapacaklarına güveniyorum. bu herkes için farklı seviyede. adım atarken bu yamuğu kabul ederek ve göze alarak adım atıyorum. böylece güvenim hiç boşa çıkmıyor.

samimi olmaları mesela.

bir keresinde birisi bana demişti ki,sen insanların hareketlerini o kadar hesaplıyorsun ki sonunda hayal kırıklığına uğramaktan başka bir işine yaramıyor.aslında o kişiye güvenmeye çalışıyorum.herkesin kendince yöntemleri vardır.ben de bir kişiye güvenmek istersem onu ezberlemeye başlarım istemsizce.bunu kendimde keşfetmem iyi oldu.

ihtiyaçtan..

güvenmek de en az sevmek, sevilmek kadar önemli bir ihtiyaçtır insan için.

insanları birbirine bağlayan, ilişkileri güçlendiren önemli bir olgudur güven.
sağlıklı bir ilişkinin olmazsa olmazıdır.

insan sosyal bir varlıktır ve güven olmadan ilişki kuramaz. hatta sullivan der ki bireylerin kişiliklerini oluşturan şey onların sosyal ilişkileridir. aslında bir bakıma kendi kişiliğimizi oluşturmak için insanlara güvenmemiz ve ilişki kurmamız gerekiyor.

"kendimizi güvende hissetme" güdümüzden kaynaklanır. insanın iki temel yazılımı. güven derecesini ve eşiğini belirleyen etkenlerden birisi "karşımızdaki insanın çelişkisiz ve tutarlı" olmasıdır.

kendini güvende hissetmek
kendini değerli hissetmek