sevdiğin birinin sesini unutmak

ahterbin ukdesi.

bazen bir şey görürsün, bir yolda yürürsün, bir yemek yersin ve bir anda kaybettiğin kişiyle olan anılarını hatırlarsın; onunla sokaklarda gezerken sana söylediklerini düşünürsün, cümleleri hatırlarsın ama sesini bir türlü oluşturamazsın kafanda. sonra duraksarsın, "nasıl ya?" diye düşünürsün. elinde video, ses kaydı varsa direkt dinlemek istersin, dinlersin ve sonra bir bakarsın kulağına o ses çok değişik gelir. "asla unutmam," dediğin insanın sesini unutursun. hatta ilk önce sesini unutursun, yavaş yavaş yüzü kaybolur gözünün önünden ve bir sabah uyandığında çoğu anıyı hatırlamıyor olursun. artık o "eski" olmuştur ama sen hâlâ oradan hiç ayrılamamışsındır. bozuk plak gibi dönüp durursun aynı yerde. gider mezarlık başında ağlarsın "bir kere konuş, duyayım sesini," dersin ama olmayacağını da bilirsin. belki de en çok gülüşünü özlersin. ben en çok gülüşünü özlemiştim.

on iki yaşına girecektim ve sekiz ay önce hayatta en sevdiğim insanı kaybetmiştim. çocuktum, bazı şeyleri kabullenmekte zorlanıyordum. her sene doğum günümde öğlen on birde beni arar "iyi ki doğduunn," diye şarkı söylerdi ve onu kaybettikten sekiz ay sonra doğum günümün olduğu gün koşa koşa telefonun başına gitmiştim; çocukluk ya işte, arayacağını sanıyordum. tabii ki aramadı. ölen bir insan nasıl arayıp doğum günü kutlayabilirdi ki? o günden sonra sesi hafızamdan silinir oldu... sesini unutmamak için seneden seneye dinliyorum, videoları varsa izliyorum ama yetmiyor, insan bir şekilde unutuyor.

keşke hayat istediğimiz gibi olsaydı ama bu sefer de hiçbir şeyin değerini bilmezdik. o ölürken birisi doğdu ve birinin doğması için birinin ölmesi gerekiyor. dünyanın düzeni bu, değişmez...

değişik bir olay, böyle bi' başlık var mı diye didikledim varmış.

sevdiğin bir insanın lafı geçtiğinde veya hatırladığında direk yüzü gözünün önüne geliyor, genelde de nedense hep gülümserken geliyor benim zihnime, ilginç, incelenmeli bu.

ama ses yok valla
bi' eskiye bakıyorsun, aslında döneminde senin için çok önemli olduğunu düşündüğün, belki aylarını, belki yıllarını harcadığın insanların ses tonunu hatırlıyor musun?

yok usta, bende sıfır valla
ama biliyoruz ki bir telefona bakar
muhtemelen o kişi olduğunu anlaman da 6-7 saniye sürer
sonra bir daha unutursun olur biter.

dilerim ki unutmam. adımı değişik vurgulayarak söylerdi. kulaklarımda hala. gülümseyen yüzü, sevgiyle bakan gözleri ve bana seslenişi bir bütün. hep öyle hatırlıyorum.

leyla ile mecnunda böyle bir sahne vardı.

-sen sevdiğin birinin sesini unutmak nedir bilir misin?
-gayet iyi bilirim. ama senin de bilmen gereken bir şey var. geçmişi silmek zorunda değilsin. istersen o güzel anıları yeniden yaşamana yardımcı olabilirim

zamanla herşey gibi ses de hafızadan silinir gider. düşününce çok koyar insana.

bana bir ataol behramoğlu şiirini anımsatmıştır.

unuttum, nasıldı annemin yüzü

unuttum, nasıldı annemin yüzü
unuttum, sesi nasıldı annemin.
gece bir örtü olsun anılardan
kara yüreğime örtüneyim.

unuttum, nasıldı annemin gülüşü
unuttum, nasıldı ağlarken annem.
yaşam sallasın kollarında beni
küçücük oğluyum onun ben.

unuttum, elleri nasıldı annemin
unuttum, gözleri nasıldı bakarken.
kuru ot kokusu getirsin rüzgar
yağmur usulcacık yağarken.

ataol behramoğlu

unutursun için yana yana
unutursun ölüm sana bana
zaman basıp kanayan yarana
unutursun... unutursun...

sesini kaydedin.
böylece unutmazsınız.

(bkz: jesse'nin telesekreteri tekrar tekrar dinlemesi)

hazır karşıma çıkmışken..
ya bu sadece bende mi böyle bilmiyorum ama ben asla ses, yüz, koku, isim hiçbir şey unutmam. bu tarz şeyler görünce çok şaşırıyorum. yani nasıl unutabiliyorsunuz ki?
asla unutmam. hep zihnimin bir köşesinde kalır yani.

sevdiğin kişiler seni bir kalemde siliyorsa yüktür.
hafızada gerekli kişiler kalmalı, orası karşılıklı sevgi besleyenlerin yeri.
en azından benim için öyle.

misal muhabbet kuşum cacak ne güzel de "öpücük" diyor.
ölen sultan papağanım "babacık babacık" hafızayı daha da değerli kılıyorlar.