sevdiğine pişman olmak

sevgisinin türk lirası gibi değer kaybetmesi sonucu insanın sevdiğine pişman olması durumu.

mükemmel değilim, seni üzdüm. ama bazen beni paramparça ediyorsun. seni üzdüğüm zamanların acısını kalbimi deşe deşe alıyorsun benden. ben ise ağzımı açmıyorum. her zaman farklıydık değil mi?

verilen zaman ve en önemlisi beslenen sevginin karşılığının alınmaması sonucu bazı ilişkiler de ortaya çıkan son pişmanlık.

paylaşılan onca anının tanıdığını zannettiğin birinin ellerinde hunharca ezilip yok edilmesini izlemektir...

akşam akşam yazasım geldi. başlarken bu tanımın nerede biteceğini geç nasıl başlayacağımdan bile emin değilim. sadece yazmak geldi içimden.
ben belli bir yaşa kadar* insanların neden birbirine aşık olduğunu, daha doğrusu nasıl olupta o girdaptan çıkamadıklarına asla anlam veremeyen biriydim. sevilmediysen sevilmedin abicim neden kendini harap ediyorsun gibi çok bilge (!) cümlelerim vardı.
sonra bir gün onu gördüm. bak şaka değil ha bir anda gördüm ve dedim ki bu kim?
ne bileyim beni kendisini sevdiğime pişman edecek andavalın o olacağını.
bu birey kendince hoş bir aurası olan, egosu haddinden fazla olan biri. kibire olan nefretim o zamanlarda da var ama sevdik bir kere, sevabı günahı derdi tasası alsın gelsin istiyorum. egosu da gerçekten boş ama bak şimdi kırgınlıkla demiyorum, zaten ego denen şey boştur ya neyse bununkinden tın tın ses geliyor öyle kof.
özetle gördük, kabul ettik sevdik.
ben çok girişken biri değilimdir, o zamanlar özgüvenim de az ne yapsam bilemiyorum. hayat sağolsun gerekli imkanları önüme serdi ben bununla bir anda kanka oldum. ben tabi böyle duyguları ilk kez tattığım için arkada çalan friendzone marşını duymuyorum sanıyorum ki olacak bu iş.
off ama aramız ne iyi, nasıl muhabbet ediyoruz. memlekete gidip gelirken yol boyu muhabbet ediyoruz falan.*
bide ben bunu izlemekten her haltını, davranışını öğrendim. ne zaman mesaj atacak ne zaman arayacak ne zaman ne diyecek tahmin edebiliyorum.*
böyle böyle günler ayları kovaladı bizde kankalıktan ötesi olmadı.
bir gün ağlayarak beni aradı. eski sevgilisini unutamamış. kötü. olduğum yere oturdum, anlat dedim. anlat bakalım ne yapılabilir. öyle mutlu olsun istiyorum ki eski sevgilisini bulma imkanım olsa gidip ben konuşacağım. ne hayaller kurmuş, ondan başka kimse ile yapamam şöyle seviyorum böyle mutsuzum. o anlattı ben akıl vermeye çalıştım, sesim titriyor ama onunda canı yanıyor tabi beni görecek hali yok. bide andaval tabi kapasitesi de çok yüksek değil n'apsın.
eski sevgili ile görüşmeler oluyor, müzakereler gerçekleşiyor vs bu her gelişmeyi anlatıyor. dinliyorum.*
ben zaten bu eski sevgili davaları ortaya çıkmadan açılmaktan, aramızda bir şey olma ihtimalinden ümidi kesmiştim lakin hayatımdan çıkaramayacak kadar güçsüz ve bağlanmış haldeydim. durumu bilen dostlarıma nasıl olsa bir gün kendi gidecek bırakın o vakte kadar dost kalalım diyordum. öyle de oldu.
bir gün bana dedi ki bir gün hayatımdan çıkmak istersen önce gel bunu bana söyle. senin gibi bir dostu kaybetmek istemem. o an nasıl sevindim anlatamam, insan aşk benzeri bir duyguyla sevmeyebilir ama sana değer veren birine herkes gibi davranmak ayıptır. o benim farkıma varmış ve değer vermişti. nasıl mutluyum ama ya diyorum o bomboş egosunun altında gerçekten gören gözleri varmış çok şükür.
yokmuş.
bir anda gitti. niye gitti bilmiyorum. gerçekten bilmiyorum.
benim onu sevdiğimi anladığını sanmıyorum. anlasa farklı davranırdı bence, bu kadar komplike bir şekilde bilmiyor numarası yapacak kadar zeki değil.*
eski sevgilisi ile barıştı.
hani demiştim ya her hareketini tahmin edecek kadar tanıdım diye, tarih verdim hikayelerde evlenme teklifi izleyeceğimiz tarihi. tahmin edersiniz ki haklı çıktım. haklı çıkmama şaşıranlar oldu, oysa ilk haklı çıkışım değildi.*
evli şimdi.
o daha evlenmeden ortak arkadaş etkinliklerinde karşılaştık, görünce kendi vereceğim tepkiden korka korka gittim ama hiçbir şey olmadı. olmamasına hem sevindim hem üzüldüm. kilo almış*, gözüme aynı kişi gibi gelmedi hatta. sanki benim sevdiğim kişi başkasıydı da bu çok dandik bir replikasıydı.
hani aşkı memnuda matmazel çok eski bir hayal kırıklığı diyordu ya öyle bir burukluk hissettim ama ötesi olmadı.

arkadaşlarına değer vermeyen, seçim vaadi gibi güzel şeyler söyleyip hiçbirini tutmayan bir insan olmasına hala kırgınım. zaten söze değil icraata bakmayı severdim, artık kimsenin sözü bende gram etki etmiyor. sanki bu olaylar yaşanırken bir parça kırıldı sistemimde, artık inanmıyorum hiçbir lafa ya da sadece inanmış gibi davranmayı seçiyorum ama işlemiyor içime.
sevilmemeyi sindirdim çünkü gönül bu beni de sever eski sevgiliyi de ama hiç kimse olmayı sindiremedim.
keşke sadece platonik sevdiğim birey olarak ansaydım da kırmasaydı insanlara inancımı.

verilen değerin, yapılan onca fedakarlığın, hayatındaki insanları geçtim annesinin bile göstermediği sevgiyi ona gösterdikten sonra karşılaşılan nankörlükle beraber gelen durumdur.
sonra hep beraber izleriz nasıl yazıklar olduğunu. keşke suratına tükürebilseydim. öfkelendim gece gece.

yaşadık kardeşim o mevzunun da kralını yaşadık

kimse sevdiğine pişman olmaz pişman edilir.
o zamanki duygu durumuyla alakalı olarak yapılması gereken yapılmıştır ve insan kendini bu sevgi seline kaptırmıştır.
lakin karşı taraf aynı şekilde kendini kaptırmamış ve sizi yara bandı olarak kullanmış olabilir veya o da sevmiştir bir zamanlar ama bu sevgisi ya başka yerlere kaymıştır ya da siz yanlış bir şey yapmışsınızdır bundan sebep herkes bu ikinci seçeneği yani sürekli kendini hatalı kabul eder ve pişmanlık bu yüzden olur aksi takdirde sevdim ama sevgimin karşılığını alamadım demek ki kansızlık o kişideymiş diye düşünürseniz bu pişmanlık denizinde boğulmaktan kurtulursunuz.