pişman olmak

yapılan bir şeyden dolayı üzüntü duymak.

bunun bir de yapmadığından dolayı olanı vardır. fakat çoğunlukla yaşadığım şey geçmişe dönük hadiselerdir.

zaman kaybettiren, geriye götüren, enerji düşüren durum.

göğüsümde bi ağrı yaratır sinirlendirir neden yapmadım ya da neden yaptım diye sürekli sormaktan hiçbir işe konsantre olamam.

yaptığı hatalardan dolayı yapmamış olmayı dilemek.
pişman olan insanlar beni çıldırtıyor. hayatım boyunca dik kafalı kendi kararlarını yanlışsa yanlış olduğunu bile bile almaya çalışan bir insan oldum, olmaya çalışıyorum. bir karar aldın ve sonucu kötü oldu. arkasında duracaksın, sonuna kadar pişman değilim diyeceksin. ah ben neden yaptım keşke yapmasaydım etmeseydim deyip ağlayan sızlayan pişman olan insanlar beni çıldırtıyor. görüyor musun ben sana demiştim bak ne oldu diyen insana karşı olduysa oldu sanane iyiki öyle yapmışım diyebilen insan gel beri.

bir hangover eylemidir. (bkz: içki tüm kötülüklerin anasıdır)

dostoyevski'nin çok doğru bir sözü var yıllar geçse de etkisini yitirmeyen ve yıllar geçtikçe güçlenen bir söz...
ne yaparsan yap, pişman öleceksin. belki yaptıklarından, belki de yapmadıklarından.
-fyodor dostoyevski

en büyük cezadır, toplumlarda suç işleyenlere pişman olma fırsatı verilmeli.

ama bizim ülkemizde pek mümkün değil bu. kapkaççıları televizyonlarda övüyor, eşini döven adamları hayranlıkla seyrediyoruz.
hatta annesini ve kız arkadaşını öldürmüş birisine bile aşk mektupları yolluyoruz.

bir suçluya pişman olması için vakit bile tanımıyoruz, suikast zanlısı mahkeme sırasındayken fotoğraf çektirmek için sıra bekliyor hatta bazılarımız.

her seferinde diyorum bunu yapmayacagim yapmamaliyim diyorum yapiyorum yine benim en buyuk dusmanim kendim sanirim her seferinde ayni pismanlik

en büyük erdemlerden biri..
ne mutlu pişman olan insana..
hayatı dogrusuyla yanlışiyla yaşıyordur..

hiç olmadığım için merak ettiğim eylem. nası oluyo ya çok kötü herhalde.

“evlenirsen, pişman olursun; evlenmezsen yine pişman olursun; evlenirsen ya da evlenmezsen, her iki şekilde de pişman olursun, evliysen ya da evli değilsen yine pişman olursun. hayatın çılgınlıklarına gül, pişman olursun; ağla, pişman olursun, hayatın çılgınlıklarına gül ya da ağla, iki şekilde de pişman olursun. kendini asarsan pişman olursun, asmazsan yine pişman olursun; kendini as ya da asma, her iki şekilde de pişman olursun. kendini astın, yine pişman olursun; kendini asmadın, yine pişmansın; astın ya da asmadın, her şekilde pişmansın. işte, pratik aklın özeti budur.”
*

anlaşılan o ki hayat bize ne kadar az seçenek sunarsa o kadar çok pişman oluyoruz. bu pişmanlık sarmalından çıkmanın tek yolu, bu ikili zinciri kırıp sonsuz ihtimal denizine açılmamız olarak görünüyor.

sınırlı seçenekleri olan bir olguda, aklımıza gelen bu sınırlı sayıdaki seçeneği tek tek deneyimledigimizde hissedeceğimiz tek duygu, o seçeneği deneyimlemenin verdiği haz ve bu deneyimin sonunda hazzın bitmesiyle hissedilen pişmanlıktır. yani haz varsa pişmanlık kaçınılmazdır.

“memnuniyet dün gibidir, gelip geçer”*

nadiren pişman olurum. kimseye kötü bir şey yapmadık çok şükür fakat bazı eylemlerden pişmanlık duyabiliyorum.

bugün, bir pazar eğlencesi olarak, ciğerden sonra kahve içmeye, sonra da hipodroma gittik.

at yarışı için güzelleme çektim, yazdım, attım.

bugün tövbe ettim. insanlığımdan utandım...

adana'da, son ayakta, izda isimli at, padoğa çıkmadan önce yere yığıldı ve yaklaşık 1 dakika can çekişti.

yaklaşık 1 dakika, herkes izledi. bugün, bir futbolcu aldığı darbe ya da başka sebepten yere yığılsa, 8 saniye kadar sonra müdahale ediliyor. sahaya ekipler fırlıyor...

at için tek yaptıkları, devasa ekrana yansıttıkları bültenimsi, ganyan oranları gösteren şeyde, atın yanına kırmızı kart iliştirmek oldu.

bir hayvan ambulansı gelmedi, anında sağlıkçılar müdahil olmadı, bir süre sonra beyaz branda gerdiler, atı göremedik, sonra bir traktör geldi, bir çöp gibi atı aldı ve gitti.

ayak koştu. insanların büyük kısmı yarışı takip etti.

at 3 yaşındaydı...

utandım. gözümden yaşlar döküldü. bira içiyordum ve gülüyordum az önce.

insanın ne kadar acımasız olduğunu bir kere daha, bizatihi gördüm.

çok üzüldüm...

daha da gitmem hipodroma. zengin olacaksın deseler gitmem. allah adını verseler gitmem. at yarışını, her şeyden sildim.

kusura bakma izda.

reşatbey'e gitmeli, bira içmeliyim...

yapılan veya yapılmayan şeylerden dolayı duyulan üzüntüdür. pişmanlık hissinin oluşması insan için iyidir çünkü yaptığı hatayı tekrar etmemesini sağlar.

hiç geçmeyecek bi döngü içinde kalmak.

bende olmayandır. onun vahiysi inmemiş daha bana.

atlatması zor bir duygudur.


okula sonradan gelen ve sessiz içine kapanık sınıf arkadaşımla keşke daha fazla vakit geçirseydim dersin, ama o artık yoktur.
keşke şurada olsaydı da canıma okusaydı dersin.


zordur vesselam.

keşke zaman geri alınsaydı yapmasaydım dediğimiz şeyler vs.

o zaman pişmaniye yiyin.

istemeden kırıyorum insanları ya. umarım benim onları kırdığım, onları benim kırmak istemem değil . benim için daha zor olanı yapmak ve yaşamak olduğunu anlarlar. insanız eleştirilmek zorumuza gider elbet ama bir eleştiride küçük bir haklılık payı varsa dahi bize iyi gelebilir. uzun vadede işimize yarayabilir. böyle düşünmek lazım. uzaktan da olsa tanışılmasa bile birbirine saygı duyan insanlar bunu anlar umarım. eyvallah.