sevdiklerine yetebilmek istemek ama yetememek

babamın anneme yapamadığı güzel şeyleri yapabilmek istiyorum. babama hak ettiği değeri vermeyenlerin yerine verebilmek istiyorum. tüm haksızlıkların yerini doldurmak, herkese hak ettiğini verebilmek istiyorum.. hiç bir şey yapmamak, herkesin haksızlığa uğradığını, beklenti içinde "belki bir gün olur." diyerek yaşadıklarını görmek o kadar zor ve üzücü ki. neden böyle.

eğer sevdiğimiz bir insan bizi sevmiyorsa ve biz buna rağmen o kişiye yetebilmeye çalışıyorsak bu bizim hatamızdır. onun dışında bizi seven bir insana her türlü yeteriz varlığımız bile yeter.

çok berbat bir şey bu ya. hatta daha da kötüsü yetemeyeceğini bildiğin için kendini bok gibi hissetmek diye bir şey de var.

herkesin bir beklentisi var. istisnasız herkesin. ama siz o kalıpların içine sıkışıp kalmak zorunda değilsiniz ki. bunu onlara da açıklayamadığınız için sırf onlar mutlu olsun diye yetebilmeye çalışmak yorucu ama ben sevdiklerimin mutluluğu ile mutlu olurum.

aynı dertten muzdaribim. şahsen kimseden bir beklentim yok ama sanki etrafındaki herkes benden bir şey bekliyor gibi geliyor. tek çözüm tanıdığın kimsenin olmadığı bir yerde olmak ama hayaller paris gerçekler bursa.

isyan etirir. hayatı sorgulaır.

bunca bildiğin şey boşa çıka. kendini ezikler durursun öz saygını kaybedersin.

dur demek lazım.

karşınızdaki kişinin beklentisi sizden değildir. siz ağzınızla kuş da tutsanız ona yetemezsiniz. hâlbuki onun tek sözüne dağları devireceği başka biri vardır. yetememek değil, yanlış kişilere yetmeye çalışmak yaptığımız şey.

başka açıdan evet ben de yetemediğimi düşünüyorum. elimden gelse bir ada satın alır herkesle bağlantıyı kesip orada otururum sevdiğimle. her şeyi yaparım.

ona yetemedim, artık herkese fazla gelsem ne fark eder?

evet bana da oluyor. 80 kiloyla anca bu kadar. evet.

bu ben olabilirim. tüm hayatımı onu mutlu etmeye adayabilirim ama hayatım bana ait değil.