sevgiliye verilen son hediye

ilk ve orta çağ tarihi üzerine bir kitap

yeni başlık kilidi açıldı:

sevgiliye verilen son hediyeyi hatırlamamak

biz 4 aydır beraberiz.
ilk hayatıma girdiğinde doğum günüydü. bir kalem kutusu ve bı dolu rengarenk kalem hediye ettim. notuna "beraber hayat hep böyle renkli olsun" yazdım.
bir sonraki ay nazlı eray in beyoğlu nda geçen bir masal kitabını hediye ettim. içine hayalini kurabildigimiz her şey bir o kadar gerçektir, masal gibi hayatlara yazdım.
bir sonraki ay beyaz zambaklar ülkesini hediye ettim ve hep böyle idealist kal, hiç değişme yazdım kitabın ilk sayfasına.
ve bu ay ayfer tunç un bir aşk romanını hediye ettim ve aşk hep öyle güzel yazdım.

ben böyle küçük hediyeleri çok severim ilişkilerimde. hayatı sımsıcak yapan şeyler bence bu detaylar.

aslında lego hediye etmek istiyorum bı sonraki sefere. eyfel in, kolasyumun. özgürlük heykelinin filan olduğu bir lego buldum, bence çok keyifle birleştirir. umarım yeterli parayı yakında denklestirebilirim.

hiç hatırlamıyorum. genelde hediye alan taraf ben olurum. zavallı kocam, üzüldüm şimdi adama.

(bkz: kalbim)

10 güzel yıl.

(bkz: aradığınız kişiye şu anda ulaşılamıyor)

çünkü öyle biri yok,hatta hiç olmadı.

inanır mısınız? leylâ'ya bir hediyem olmadı... üzücü.

hangi sevgiliye? ben almayı değil de, hediye vermeye müptela bir insanım. çocuk-erişkin-yaşlı fark etmez.

okyanus sedefleri almaya çalışırım naçizane. yav o değil de, "bunu ne olursa olsun boynumdan çıkartmayacağım" diyen birine, deme öyle de, peki" demiştim.

allah var uzun süre çıkarmadı da, aramız ayrıldı, kalpler firak oldu, çıkarmadı kızcağız, geçen gördüm, yoktu köysünde, ben sana demedim mi.

bir kenara-bir çöpe atılması üzer beni sadece. ben bana alınmış 17 sene önceki cüzdanı dahi saklıyorum bir kutuda. ve daha şeyler-şeyler...
atılır mı ayıp olur, vicdanım üzülür. ayrıca atmam da, bana tebessüm veriyor. niye atayım ki ne güzel.