sevgiliyle buluşmaya mutlu gidip bir anda ayrılmak istemesi

5 senelik bir ilişkim vardı. canımın içiydi kendisi. hayatımın ana karakteriydi. dün yıldönümümüze 4 gün kala normal bir buluşmaya gittiğimizde terk etti beni. karşısında ağlayıp zayıflık göstermekten başka bir şey yapamadım. kendim kadar tanırdım onu, ya da öyle sanırdım. o benden ayrılmayı kafaya koymuş önceden ama hiç belli etmedi, eskisi kadar duygusal yoğunluğum yok sana karşı dedi. beni benden iyi tanırdı. nasıl fark edemedim benden uzaklaştığını kendime çok kızıyorum. hala inanamıyorum, üzüntümü dahi yaşayamıyorum. çünkü inanamıyorum gidebileceğine. her şey çok güzelken gidebilmesine. bensiz bir hayat seçmesine. monoton bir hayatımız vardı. bu onu bir zaman sonra sıktı sanırım. düşüncesizlik yaptı mı dahi bilmiyorum. ama sevdiğini söyleyerek, birbirimizi sarılıp öpüşerek ayrıldık. gerçekten hayatıma nasıl devam edeceğim bilmiyorum. yemek yiyemez hale geldim. hayatımı kaybettiğimi hissediyorum. her yerim uyuşuk ve aptal gibiyim. buraya da içimi döküyorum bir nevi.